«Παραγγελία σε επιδέξιο ράφτη», αποδεικνύεται η βομβιστική επίθεση κατά του βουλευτή της ΝΔ Βασίλη Μιχαλολιάκου. Από το βράδυ της επίθεσης, κρατικοί, κυβερνητικοί, άλλοι πολιτικοί παράγοντες και όχι μόνο, άρχισαν να φωνάζουν δυνατά για συναίνεση του πολιτικού κόσμου και του λαού στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Για την ανάγκη ειδικής νομοθεσίας που θα επιβάλει την πάταξή της, λες και δεν υπάρχει, και που στοχεύει ίσια στην περιστολή ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Τέτοια συμφωνία και ομοθυμία! Από εκεί που είχαμε συνηθίσει στις δικομματικές κοκορομαχίες, οι μονομάχοι του συστήματος ομονόησαν.

«Επί τέλους!» Φώναζαν. «Να προχωρήσει άμεσα η κυβέρνηση στη διαμόρφωση του θεσμικού πλαισίου. Υπάρχει κίνδυνος να μας πάρουν τους ολυμπιακούς αγώνες. Να ενωθούμε όλοι στην αντιμετώπιση του κινδύνου. Ξένα κέντρα επιβουλεύονται τη χώρα μας». Για όλους αυτούς, οι ατομικές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα μπορούν να μπουν στο ψυγείο. Ο κουρνιαχτός της δολοφονικής επίθεσης όμως σήκωσε και έναν άλλο κουρνιαχτό. Αυτόν που προσπαθεί να κρύψει το πραγματικό πρόβλημα. Αυτό που δημιούργησαν τόσα χρόνια ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας και παραεξουσίας, διάφορες φανερές και μυστικές υπηρεσίες που καλλιεργούν, συντηρούν και ανέχονται στην Ελλάδα όχι μόνο το φαινόμενο «τρομοκρατία», αλλά και την πολιτική της αξιοποίηση.

Η σκόνη που σηκώνεται κρύβει πολλά. Δεν είναι μόνο ότι αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους από τα καθημερινά τους προβλήματα, αλλά και την ουσία του συγκεκριμένου ζητήματος. Είναι ότι προσπαθεί να τους συνηθίσει στο δηλητήριο της κρατικής βίας. Αυτής που «πρέπει» να κρέμεται σαν «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από το κεφάλι του λαού. Είναι υπερβολή, βέβαια, να το υποστηρίξει κάποιος, αλλά κι αν δεν υπήρχε τρομοκρατία, θα την είχαν εφεύρει. Με οποιοδήποτε όνομα. Η επιβολή της εξουσίας απαιτεί έναν μπαμπούλα που σαν σκιάχτρο θα κραδαίνεται πάνω από τα κεφάλια των απλών ανθρώπων του μόχθου, για να αντιμετωπίζεται ο εχθρός λαός, να εξασφαλίζεται η υποταγή του, η ανοχή ή η συναίνεση με το σύστημα. Κι αυτό γίνεται συστηματικά εδώ και χρόνια. Σε βαθμό, μάλιστα, που αν είσαι λίγο καχύποπτος, να αναρωτιέσαι για τη σπουδή και τη συνέπεια των ιθυνόντων -μερικοί από αυτούς κινούνται στην γκρίζα ζώνη της εξουσίας- σε αυτό το ζήτημα.

Οι αντιδραστικές και αυταρχικές αλλαγές επιδιώκουν την ταύτιση της «τρομοκρατίας», με τους λαϊκούς αγώνες, με σκοπό να προσδώσουν σ' αυτούς χαρακτήρα οργανωμένου εγκλήματος. Επιδιώκεται ακόμη και η ταύτιση με τα εγκλήματα του κοινού ποινικού δίκαιου, για να περάσει πιο «εύπεπτα» στη συνείδηση του λαού, που βιώνει την αύξηση της εγκληματικότητας, των αντιδραστικών ρυθμίσεων και την αποδοχή του «τρομονόμου». Οταν οι υπερατλαντικοί... σύμμαχοι χρησιμοποιούν φωτογραφίες αντιΝΑΤΟικών διαδηλώσεων στις εκθέσεις τους για την τρομοκρατία στην Ελλάδα ή χαρακτηρίζουν ως τρομοκρατικά πολλά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς τους κινδύνους.