Μεγάλος ντόρος γίνεται - υπερβολικός και ύποπτος - για τη λεγόμενη «κρίση» στο ΠΑΣΟΚ και στην κυβέρνηση. Βεβαίως, «κάτι δεν πάει καλά στον εκσυγχρονισμό» και γίνεται αντιληπτό, παρά το γεγονός ότι δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από τις βουλευτικές εκλογές. Οτι δεν «τσουλάει» το «κάρο του εκσυγχρονισμού» το δείχνουν, ως ένα βαθμό, οι «γκρίνιες» και οι δημόσιες «αντιπαραθέσεις» στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, που φτάνουν ακόμα και σε ανοιχτή αμφισβήτηση του πρωθυπουργού. Ομως, οι «αντιπαραθέσεις» δεν αφορούν στην ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται, ενώ θα πρέπει να είναι κάποιος αφελής - όσο και ο ψηφοφόρος του Κ. Λαλιώτη, που νομίζει πως ψηφίζει σοσιαλιστή - για να πιστέψει πως η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύουν εκ των ένδον.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που στο ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται να αλληλοτρώγονται - «ΠΑΣΟΚική εφεύρεση» είναι ο όρος «συντροφικά μαχαιρώματα». Διαφωνίες μπορεί να εκδηλώνονται για ζητήματα, που σχετίζονται από το αν θα έπρεπε να δηλώσει δημοσίως ο Α. Παπανδρέου «από δω η γυναίκα μου κι από κει το αίσθημά μου», μέχρι το αν ο Κ. Σημίτης θα πίνει τσίπουρο ή λεμονάδα, αλλά δίλημμα ως προς τίνος τα συμφέροντα θα εξυπηρετεί η πολιτική των κυβερνήσεων δεν τέθηκε σοβαρά ποτέ κι από κανέναν. Και μετά τις συζητήσεις «περί όνου σκιάς» ή για «το γένος των αγγέλων», ακούγεται ένα «όλοι μαζί» από τον αρχηγό - ενίοτε προηγείται συνέντευξη του Κ. Λαλιώτη, με την οποία στηρίζει τον αρχηγό, αλλά κατηγορεί τους άλλους που τον στηρίζουν - κι αμέσως «τα βρίσκουν» και σταματούν να «τσακώνονται».

Αυτό που «χωρίζει» και, ταυτόχρονα, «ενώνει» τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι η εξουσία, διότι μέσω αυτής και δι' αυτής εξασφαλίζουν εαυτούς και αλλήλους. Οπερ σημαίνει ότι μπορεί «να τρώγονται σαν τα σκυλιά στο τυρόγαλο», αλλά, ταυτόχρονα, φωνάζουν «βαράτε, μην τραβάτε», για να μην απομακρυνθούν από την εξουσία. Και, εν πολλοίς, ο εκνευρισμός που εκδηλώνεται από πρωτοκλασάτα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος οφείλεται στο φόβο τους μη χάσουν την «κουτάλα», καθότι στον πολιτικό ορίζοντα εμφανίζεται απειλητικό το «δίδυμο της κεντροδεξιάς», έτοιμο ν' αναλάβει «κυβερνητική βάρδια». Τον ίδιο φόβο δείχνει και η «πρεμούρα» του Κ. Σημίτη και της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, να φέρουν εις πέρας την υπόθεση της διαβόητης «κεντροαριστεράς», συμμαζεύοντας όλα τα «αδέσποτα», τα οποία, μη έχοντα «πού την κεφαλήν κλίναι», περιφέρονται «ανά τας οδούς και τας ρίμας», αναζητώντας «κομματικό σπίτι» και «νέο αφεντικό».

Αργά ή γρήγορα, ανέξοδα ή με μικρές απώλειες, η «κρίση» στο ΠΑΣΟΚ και στην κυβέρνηση θα ξεπεραστεί. Κι αν ακόμα συνεχιστεί και ενταθεί, το πολύ να φέρει γρηγορότερα στην κυβερνητική εξουσία τη ΝΔ, αλλά αυτό ουδόλως ενδιαφέρει τον ελληνικό λαό, καθώς ουδεμία ουσιαστική διαφορά υπάρχει στην πολιτική των δυο κομμάτων. Για να υπάρξει πραγματική και ανεξέλεγκτη κρίση του πολιτικού συστήματος, ώστε να διαμορφωθούν προϋποθέσεις για «κάτι καλύτερο» στην Ελλάδα, χρειάζεται η λαϊκή παρέμβαση. Απαιτείται, δηλαδή, η συγκρότηση του Κοινωνικοπολιτικού Μετώπου, που θα οργανώσει την πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και το διώξιμο από την κυβερνητική εξουσία των «κεντροαριστερών», ή «κεντροδεξιών» διαχειριστών της και την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας.