Η πρωτοφανής επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης της Πέμπτης δημιουργεί νέα δεδομένα, φέρνει στο προσκήνιο με τρόπο δυναμικό το εργατικό κίνημα, τα προβλήματά του, αλλά και δίνει διέξοδο, αναδεικνύει μιαν άλλη προοπτική, που βρίσκεται στον αντίποδα της πολιτικής υποταγής στο κεφάλαιο, των ιδιωτικοποιήσεων, της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Δείχνει ότι ο διάλογος που μπορεί να φέρει αποτελέσματα είναι αυτός που γίνεται στους δρόμους. Η ενεργοποίηση αυτή προκαλεί έντονη ανησυχία σε κάποιους, που έσπευσαν αμέσως για να προλάβουν τις εξελίξεις. Προκειμένου να ακυρώσουν, στην ουσία, την αυξανόμενη δυναμική του εργατικού κινήματος, εγκλωβίζοντάς το με «διαλόγους» στους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις τους.

Ετσι λοιπόν, αφού δεν μπορούν να υποβαθμίσουν τα γεγονότα, προσπαθούν να τα εντάξουν στη λογική τους, για να τα ελέγξουν στην πορεία. Από τις πρώτες στιγμές, άρχισαν να λένε ότι η επιτυχία της κινητοποίησης «μπορεί να φέρει τους εργαζόμενους στο τραπέζι από καλύτερες θέσεις». Αυτό ήταν όλο. Λες και οι εργαζόμενοι αγωνιούν και αγωνίζονται για να εξασφαλίσουν καλύτερες θέσεις στο τραπέζι της σφαγής των δικαιωμάτων τους, της λεηλασίας της ζωής τους και των προσδοκιών τους.

Πράγματι, αναμφισβήτητα, ακόμα και αυτός ο ελιγμός της κυβέρνησης, κάτω από την πίεση της λαϊκής κατακραυγής, είναι μια πρώτη νίκη των εργατικού κινήματος, μια πρώτη δικαίωση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, που σταθερά και επίμονα είναι προσανατολισμένες αντιπαλεύοντας τη συναίνεση. Δεν είναι, όμως, επαρκής για να φέρει πραγματικό αποτέλεσμα. Είναι η αρχή, δείχνει το δρόμο και τον προσανατολισμό. Και αυτός δεν είναι η αποδοχή μιας παραλλαγής διαλόγου, που πλασάρεται από τους προπαγανδιστές της κυβερνητικής πλευράς. Η παγίδα που στήνει η κυβέρνηση πρέπει να αποκαλυφθεί.

Ο διάλογος, για τον οποίο μιλάνε, δεν έχει τόσο σημασία πάνω σε ποιες προτάσεις θα γίνει, όσο το πάνω σε ποια δεδομένα γίνεται η συζήτηση. Ακόμα και αν μπορούσαμε να πιστέψουμε αυτό που λέει η κυβέρνηση, «ελάτε να συζητήσουμε τις προτάσεις σας». Αυτό είναι άκρως υποκριτικό, γιατί γίνεται με το πιστόλι στον κρόταφο των εργαζομένων. Πρόκειται για τα δεδομένα που έχει διαμορφώσει η κυβερνητική πολιτική. Η κυβέρνηση έχει στα χέρια της τα όπλα των νέων εργασιακών σχέσεων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της ΟΝΕ, με το Σύμφωνο Σταθερότητας της οικονομίας, των ιδιωτικοποιήσεων, της άρσης της μονιμότητας, της μερικής απασχόλησης και της απασχολησιμότητας. Είναι δικά της δημιουργήματα, παρ' όλα αυτά σήμερα μιλάει για διάλογο ακόμα «στη βάση των προτάσεων των εργαζομένων». Δε μένει, όμως, εδώ, συμπληρώνει ότι οι προτάσεις αυτές, «εφόσον οδηγήσουν σ' ένα αποτέλεσμα που όλοι επιθυμούμε, θα υιοθετηθούν». Δηλαδή, ο διάλογος πρέπει να οδηγήσει στις κυβερνητικές προτάσεις, εξάλλου, γι' αυτό τις έβαλε στο ψυγείο, για να τις βγάλει την κατάλληλη στιγμή. Ο διάλογος, στον οποίο πιστεύει η κυβέρνηση, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια «λεόντειο» συμφωνία.

Χρειάζεται προσοχή, γιατί το εργατικό κίνημα έχει να αντιμετωπίσει στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές και η επίθεση που δέχεται σήμερα, μέσω του Ασφαλιστικού, δεν είναι ούτε στιγμιαίο λάθος της κυβέρνησης, ούτε ζήτημα μεμονωμένων χειρισμών των υπουργών της. Με τις κυβερνητικές προτάσεις για το Ασφαλιστικό, ξεδιπλώνεται η πολιτική εξυπηρέτησης των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου, στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Για την απόκρουση της επίθεσης, απαιτείται και ολομέτωπη αντεπίθεση. Κατά συνέπεια, η συμμετοχή σε όποιον διάλογο στήσει η κυβέρνηση, ούτε σε βελτίωση της θέσης των εργαζομένων θα οδηγήσει, αλλά και θα σημάνει παραπέρα παγίδευσή τους με συνέπεια παραπέρα πισωγυρίσματα του κινήματός τους και της δυνατότητάς του να αντιπαρατεθεί νικηφόρα στη λογική της παγκόσμιας καπιταλιστικής επέλασης, που εκδηλώνεται και με τη «νεοταξική» ρεβάνς στα ίδια τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων.