Εκεί που μας χρωστάγανε, μας παίρνουν και το βόδι, λέει εύστοχα ο λαός μας. Τώρα, ποιοι μας χρωστάνε, τι μας χρωστάνε και ποιο είναι το βόδι, άλλες φορές είναι εύκολο να το βρεις και άλλες δύσκολο. Στο Ασφαλιστικό, όμως, είναι πιο απλά τα πράγματα. Στα στελέχη της κυβέρνησης αρέσει να λένε ότι ήρθε η ώρα των αλλαγών και ότι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Εμείς θα πούμε πως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι ασφαλισμένοι έχουν να παίρνουν και, μάλιστα, από πολλές μεριές. Τους χρωστά το κράτος, με τα τεράστια επίσημα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία, που είναι ακόμη μεγαλύτερα μαζί με τα κλεμμένα. Τους χρωστούν και οι εργοδότες. Εκείνοι που θησαύρισαν με τα κλεμμένα των Ταμείων, εκείνοι που δεν ασφαλίζουν τους εργαζόμενους, εκείνοι που δεν καταβάλλουν τις ασφαλιστικές εισφορές στην ώρα τους, εκείνοι που δεν τις καταβάλλουν, ακόμη κι όταν περάσει η ώρα τους! Ολοι αυτοί χρωστούν στους εργαζόμενους και χρωστούν πολλά.

Τι κάνει, όμως, η κυβέρνηση; Ερχεται να δώσει τα χρωστούμενα; Οχι. Ερχεται να μας πάρει το «βόδι». Κάνει λόγο για «κοινωνικό πόρο», θέλει να κόψει, να μοιράσει, να αρπάξει. Από κοντά, και η ηγεσία της ΓΣΕΕ να μιλά για φόρο στα εισοδήματα υπέρ της Κοινωνικής Ασφάλισης. Κι άλλοι φόροι; Ειδικοί, γενικοί, «κοινωνικοί»; Κάποτε ο πρωθυπουργός μιλούσε για τους «έχοντες και κατέχοντες», που πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Ποιοι είναι αυτοί; Οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι; Οι εργαζόμενοι πληρώνουν αμέτρητους άμεσους και έμμεσους φόρους και δεν κρύβουν δραχμή. Αυτοί που τα κρύβουν είναι το μεγάλο κεφάλαιο, όλοι εκείνοι που πλουτίζουν με τον ιδρώτα του εργάτη. Αντί, όμως, η κυβέρνηση να βάλει χέρι στις τσέπες τους, θέλει να βάλει χέρι στις τσέπες των εργαζομένων. Οχι μόνο για να καλυφθούν τα ελλείμματα της Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά για να έχουν να παίρνουν ακόμη περισσότερα οι κεφαλαιοκράτες.

Ισως πρέπει να τα πούμε από την αρχή. Γιατί υπάρχει η Κοινωνική Ασφάλιση; Για να φροντίζει τον εργαζόμενο. Και τι χρειάζεται γι' αυτήν τη φροντίδα; Χρειάζονται χρήματα. Και πού θα βρεθούν; Από αυτούς που τα κατακλέβουν από τότε που γεννήθηκαν, από το κεφάλαιο. Ετσι απλά είναι τα πράγματα. Η κυβέρνηση διαπιστώνει ελλείμματα και σκέφτεται πώς θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι γι' αυτά. Αφήνει στο απυρόβλητο το κεφάλαιο και το «φιλέτο» του κρατικού προϋπολογισμού το έχει για να δίνει επιδοτήσεις στους επιχειρηματίες και όχι για την Ασφάλιση, την Υγεία και την Πρόνοια. Σαφώς, είναι θέμα πολιτικής. Η πολιτική αυτή τα παίρνει από τους πολλούς και τα δίνει στους λίγους. Σε όλους τους τομείς. Γι' αυτό και με το Ασφαλιστικό ακολουθεί τον ίδιο δρόμο η κυβέρνηση. Ακόμη και αν δεν το έκανε αυτό, θα έβρισκε άλλο τρόπο να κάνει τους εργαζόμενους να πληρώσουν. Γι' αυτό και απαιτείται αλλαγή πολιτικής, μέτωπο από όλους εκείνους, που το μεγάλο κεφάλαιο καλοπερνάει με τον ιδρώτα τους, αντίσταση και ανατροπή. Ναι, είναι αναμφισβήτητη η ανάγκη για αλλαγές. Αλλά όχι γι' αυτές που θέλει η κυβέρνηση και η πλουτοκρατία. Γι' αυτές που θέλουν οι εργαζόμενοι και που μπορούν να τις επιβάλουν με τον αγώνα τους. Οχι μόνο για να γλιτώσουν το «βόδι», αλλά και για να πάρουν τα χρωστούμενα. Και με τόκο.