Σιάτλ, Πράγα, Νίκαια, Γκέτεμποργκ... Κάθε Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και συνάντηση των ηγετών των «ισχυρών κρατών» έχει, ταυτόχρονα, αναδειχτεί σε ένα σταθμό αντίστασης και αγώνα του μεγάλου και πολύχρωμου κινήματος ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση» και τη δικτατορία των πολυεθνικών και του κεφαλαίου. Κάθε φορά, ολοένα πιο πολλοί οι «απέξω», κάθε φορά, ολοένα πιο απομονωμένοι οι «εντός των τειχών». Ολο και πιο δύσκολο γίνεται για τους «ισχυρούς του πλανήτη» να «νομιμοποιούν» τις βάρβαρες και απάνθρωπες αποφάσεις τους.

Το Γκέτεμποργκ κράτησε άξια τη σκυτάλη των μεγάλων διαδηλώσεων και έστειλε παντού το ελπιδοφόρο μήνυμα της ασυμβίβαστης και δυναμικής δράσης ενάντια στις επιλογές και τις αποφάσεις, που εξωθούν ολοένα και περισσότερα τμήματα των εργαζομένων στη φτώχεια και την ανεργία, ενάντια στις αποφάσεις που οδηγούν στον πόλεμο. Οι δυνάμεις καταστολής δεν μπόρεσαν, παρά τις πρωτοφανείς σε βιαιότητα και βαρβαρότητα επεμβάσεις τους - έφτασαν στο σημείο να εισβάλουν σε σχολείο, όπου είχαν καταλύσει οι διαδηλωτές για να περάσουν τη νύχτα τους(!) - να συγκρατήσουν τα αλλεπάλληλα «κύματα της οργής». Κανένα ρόλο δεν έπαιξαν οι αστείες απόπειρες «νουθεσίας» και ενσωμάτωσης, που κατέβαλαν οι διοργανωτές, όπως αυτή του προεδρεύοντος της ΕΕ και πρωθυπουργού της Σουηδίας Γκόραν Πέρσον, ο οποίος προσπάθησε να πείσει τους διαδηλωτές να μη διαταράξουν τη Σύνοδο του Γκέτεμποργκ, με το γελοίο επιχείρημα ότι «η ΕΕ είναι από τους λίγους θεσμούς που μπορούμε να αναπτύξουμε ως αντίβαρο στην παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ»(!). Το σύστημα πάντα θα παίρνει τα μέτρα του, αλλά, μετά από κάθε «έκρηξη» λαϊκής οργής, θα διαπιστώνει απλά πόσο ήταν αναποτελεσματικά.

Οι ογκώδεις και μαχητικές διαδηλώσεις σε κάθε «Συνάντηση Κορυφής» δεν έχουν βέβαια «επετειακό» χαρακτήρα, ούτε οδηγούν σε εκφυλισμό το κίνημα ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση», παρά τις λυσσαλέες και συντονισμένες προσπάθειες, που καταβάλλονται γι' αυτό από τα αφεντικά της «νέας τάξης». Απλούστατα, γιατί στο κίνημα αυτό δεν ανήκουν, βέβαια, μόνο όσοι διαδηλώνουν και πολιορκούν τους χώρους όπου συνεδριάζουν οι ηγέτες των ισχυρών κρατών. Στο κίνημα αυτό, δίνει δυναμικό «παρών» και ώθηση το «όχι» του ιρλανδικού λαού ενάντια στη Συνθήκη της Νίκαιας. Στο κίνημα αυτό, «μετράνε» οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, που έγιναν στην Ελλάδα ενάντια στην αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης. Στο κίνημα αυτό, «συμμετέχει» και η θέληση των ανθρώπων όλου του κόσμου ενάντια στον «πόλεμο των άστρων», που μοναδικό στόχο έχει την εδραίωση της ηγεμονίας του ιμπεριαλισμού. Στο κίνημα αυτό, έχει τη «δική του» θέση ο αγώνας για να διασωθεί ο πλανήτης από τη μόλυνση της ακόρεστης δίψας των πολυεθνικών για υπερκέρδη - «αειφόρο ανάπτυξη» το λένε ειρωνικά οι πολιτικοί τους υπάλληλοι - με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στην υγεία των ανθρώπων και στην υγεία του περιβάλλοντος.

Με άλλα λόγια, το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση είναι ένα κίνημα που αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, που, από διάφορους «λόγους» και «αφορμές», διακρίνουν πού βρίσκεται η «ρίζα του κακού» και συνειδητοποιούν την ανάγκη να βρεθούν στους δρόμους του αγώνα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι διαρκώς θα εξαπλώνεται και θα δυναμώνει, αντιμετωπίζοντας νικηφόρα, τόσο την ανοιχτή τρομοκρατία και επίθεση, όσο και την καλυμμένη ιδεολογική προσπάθεια χειραγώγησής του από δυνάμεις που έχουν στόχο την ανώδυνη ενσωμάτωσή του στα όρια και τις επιδιώξεις του συστήματος. Οι κομμουνιστές, πάντα μέσα και μπροστάρηδες σ' αυτό το κίνημα, θα κάνουν το καθήκον τους σ' αυτήν την κατεύθυνση.