Θα χτυπήσω την παραοικονομία με τη νομιμοποίησή της, έλεγε ο επί διακυβερνήσεως ΝΔ υφυπουργός Υγείας Ν. Αναστασόπουλος, μιλώντας για τα απογευματινά ιατρεία στα δημόσια νοσοκομεία. Είχε προηγηθεί η ρύθμιση από τη ΝΔ για τη μερική απασχόληση (παρτ τάιμ) των γιατρών των δημόσιων νοσοκομείων. Οσοι, δηλαδή, ήθελαν, μπορούσαν να έχουν ιδιωτικό ιατρείο, αλλά έπρεπε να εγκαταλείψουν την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση. Τελικά, αυτή η ρύθμιση δε βρήκε την προτίμηση που υπολόγιζε η ΝΔ και την επέλεξαν μόλις 600 γιατροί. Αργότερα, με το νόμο που ψηφίστηκε επί υπουργίας του Δ. Κρεμαστινού, ένα μέρος από τους 600 γιατρούς επανήλθε στα νοσοκομεία.

Ομως, στις αρχές του 1994, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άρχισε να προωθεί την ιδέα των απογευματινών ιατρείων. Οι πρώτοι - τότε - σχεδιασμοί του υπουργείου Υγείας ήταν να λειτουργήσουν τα απογευματινά ιατρεία σε οικειοθελή βάση, σε συνεργασία με τους προέδρους των νοσοκομείων. Ο τότε υπουργός Υγείας Δ. Κρεμαστινός, σε μια συνέντευξή του στο Ριζοσπάστη» (13.11.1994), έλεγε: «Τα απογευματινά εξωτερικά ιατρεία είναι μια εντιμότητα του υπουργείου Υγείας και τίποτα παραπάνω. Δεν έχω κανένα λόγο να τα λειτουργήσω. Και δεν τα λειτουργώ για να αυξήσω τα έσοδα των νοσοκομείων. Το κάνω μόνο και μόνο, για να αυξήσω το εισόδημα των γιατρών και των εργαζομένων, εφόσον το θέλουν και οι ίδιοι. Εάν δεν το θέλουν οι ίδιοι, γιατί να το κάνω; Το κράτος το συμφέρει να λειτουργήσουν τα εξωτερικά ιατρεία. Διότι σημαντικό μέρος από αυτά που πληρώνει στα διάφορα ιδιωτικά κέντρα θα γυρίζουν στο ίδιο το κράτος. Δηλαδή, ένας άρρωστος που τον στέλνουν σε ένα ιδιωτικό κέντρο για μια αξονική τομογραφία, θα την κάνει το απόγευμα στο νοσοκομείο. Ενα μέρος απ' αυτό θα το παίρνει ο γιατρός και ο εργαζόμενος και ένα άλλο θα πηγαίνει στο κράτος».

Με το νόμο 2519/1997 ο τότε υπουργός Υγείας Κ. Γείτονας θεσμοθέτησε την «παροχή μετανοσοκομειακής και ειδικής φροντίδας» (άρθρο 21), ότι μπορεί να «καθιερώνεται απογευματινή λειτουργία τμημάτων, μονάδων, εργαστηρίων, καθώς και των χειρουργείων των νοσοκομείων». Ηταν μια πλευρά της ρύθμισης για τα λεγόμενα Δίκτυα της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας που καθιέρωνε ο νόμος 2519/97. Αποτελούσε προέκταση της λογικής ότι έτσι ο δημόσιος τομέας θα γίνει «ανταγωνιστικός» με τον ιδιωτικό. Δηλαδή, ο δημόσιος τομέας θα μπορέσει να εισπράξει απ' τα ασφαλιστικά ταμεία τα χρήματα εκείνα που διαφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα και ιδιαίτερα στην υψηλή βιοτεχνολογία.

Η πρώτη ιδέα για τα απογευματινά ιατρεία εκφράστηκε το 1986 από την ΕΙΝΑΠ, αλλά σε μια άλλη κατεύθυνση και λογική. Είχε την ιδέα της ανακούφισης κάποιων τις απογευματινές ώρες - όπως τα ιατρεία πόνου. Τελικά, όμως, εντάχθηκε στην «εκσυγχρονιστική λογική» και φαίνεται ότι θα αποτελέσει χαράτσι στην ώρα της ανάγκης. Παλιότερα, το ΠΑΣΟΚ είχε υποσχεθεί την ένταξη των πανεπιστημιακών και των στρατιωτικών γιατρών στο ΕΣΥ - που ποτέ, βέβαια, δεν έγινε Εθνικό Σύστημα Υγείας.