Πίσω από τα παιχνίδια εξουσίας και το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ προσφέρεται για συμπεράσματα επί της ουσίας. Αν κάτι αναδείχτηκε με ένταση είναι ότι σε αυτό το επίπεδο του στελεχικού δυναμικού δεν υπάρχει καμία σοβαρή αμφισβήτηση στην εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Ο Κ. Σημίτης γνώριζε πολύ καλά πως παραβίαζε ανοιχτές πόρτες και προκαλούσε εκ του ασφαλούς, όταν έλεγε ότι «δεν υπάρχει άλλη πολιτική». Ηταν σίγουρος ότι δεν επρόκειτο να εισπράξει κάποια απάντηση «από κάτω» και δεν έπεσε έξω βέβαια.

Το ζήτημα δεν είναι βέβαια η αποδοχή της λογικής του «μονόδρομου» του καπιταλισμού από τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, αλλά η συστηματική και οργανωμένη επιχείρηση να μεταφέρουν τον «ιό» της υποταγής σ' αυτόν στα λαϊκά στρώματα και τους εργαζόμενους. Αυτή βέβαια είναι η αποστολή τους και ο ρόλος της πολιτικής ύπαρξής τους. Διαθέτουν βέβαια ένα πλούσιο οπλοστάσιο τόσο σε προπαγανδιστικά επιχειρήματα όσο και σε επίπεδο χειρισμών, αλλά το πρόβλημά τους είναι ότι αχρηστεύονται τόσο από την «πολυχρησία» όσο και από την ίδια την «ξεροκέφαλη» πραγματικότητα. Τα συνθήματα, για παράδειγμα, περί «κοινωνίας της αλληλεγγύης», «κοινωνίας της συνοχής», «ανοιχτή κοινωνία των πολιτών» κ.ο.κ. ηχούν παράταιρα και κενά περιεχομένου στα αυτιά των εκατομμυρίων των εργαζομένων, που δίνουν μάχη καθημερινά με νύχια και με δόντια να «σταθούν όρθιοι». Γι' αυτό και επιμένουν σ' αυτή την προπαγάνδα, στοχεύοντας να ενσωματώσουν ευρύτερες λαϊκές μάζες στο βάρβαρο καθεστώς της πλουτοκρατίας. Βεβαίως τα περί «κοινωνικού διαλόγου» και εξεύρεσης «συναινετικών λύσεων» ακούγονται ως κακόγουστα αστεία στους χώρους δουλιάς - γκέτο όπου ισχύει μόνο το δίκιο του αφεντικού. Τα δικά τους στοιχεία δεν μπόρεσαν να αποκρύψουν αυτή την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Χάος και πλήρη ασυδοσία, «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, διαπίστωσαν μεταξύ άλλων οι έλεγχοι του Σώματος Επιθεωρητών σε εκατοντάδες επιχειρήσεις.

Οσο όμως πιο «μαύρα» είναι τα πράγματα για τους εργαζόμενους τόσο πιο πολύ εντείνονται οι προσπάθειες του συστήματος, με αιχμή την κυβέρνηση, να τους κρατήσουν παγιδευμένους και να αποτρέψουν τον οργανωμένο αγώνα τους. «Ο άλλος δρόμος είναι ο απομονωτισμός», διατείνονται. Ακολουθώντας, λοιπόν, τη μόνη «ρεαλιστική πολιτική», η κυβέρνηση και τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούν «επιβεβλημένο»... τον πόλεμο και το αιματοκύλισμα των λαών από τον ιμπεριαλισμό, προσβλέποντας μάλιστα στη μοιρασιά των λαφύρων. Εχουν φτάσει στο σημείο να «επικηρύσσουν» και να καταδιώκουν ως τρομοκράτες όσους αμφισβητούν και αγωνίζονται για την ανατροπή της δικτατορίας των πολυεθνικών.

Είναι ολοφάνερο ότι η συνεχής προσπάθεια ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών στην πολιτική τους είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό. Το ζητούμενο είναι οι εργαζόμενοι να δείξουν τη δύναμή τους, συγκροτώντας το δικό τους Μέτωπο.