Εικόνα αναστήλωσης με υλικά κατεδάφισης, φθαρμένα και δοκιμασμένα στις πλάτες του λαού ως ακατάλληλα, παρουσιάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ. Σημίτη, όσους ανασχηματισμούς και αν κάνει, όσα συνέδρια και αν στήσει. Ξεκίνησαν πριν από το καλοκαίρι μια προπαγανδιστική τριλογία: Αμφισβήτηση επιμέρους αποχρώσεων της κυβερνητικής πολιτικής και προσώπων που τη διαχειρίζονται, συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και επιβεβαίωση Σημίτη, ανασχηματισμός που συνοδεύεται από μια προσπάθεια δημιουργίας φρούδων προσδοκιών από το λαό. Μοναδικός τους στόχος να ανακυκλώσουν την πολιτική που ασκούν, δεδομένου ότι αυτή δεν αλλάζει, καθώς αποτελεί στρατηγική επιλογή τους και όχι προϊόν καταναγκασμού και ανάγκης, όπως θέλουν σε ορισμένες περιπτώσεις να την εμφανίσουν.

Το όλο σκηνικό αποτελεί ενιαίο προπαγανδιστικό οικοδόμημα που συνδέεται και με άλλες κινήσεις - πρωτοβουλίες οι οποίες τις τελευταίες ημέρες εκδηλώνονται η μια μετά την άλλη. Στα πλαίσια αυτά καταβάλλεται μια συστηματική προσπάθεια ενίσχυσης της δικομματικής αντιπαράθεσης και της τεχνητής πόλωσης, μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μιας πόλωσης που ούτε στο ελάχιστο δεν αγγίζει και δεν αμφισβητεί την ασκούμενη πολιτική. Η αντιπαράθεση αυτή σηματοδοτεί μια επιστροφή στο παρελθόν, η οποία λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού, είναι το καμουφλάζ των κυβερνητικών επιλογών, όπου η συμπόρευση της Νέας Δημοκρατίας είναι δεδομένη.

Την ώρα, λοιπόν, που η ενεργός εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς ενισχύεται. Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση συμπαρατάσσεται με τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για ενίσχυση, σε παγκόσμιο επίπεδο, των κατασταλτικών μηχανισμών στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, με πραγματικό στόχο, όμως, τους λαούς και τις δημοκρατικές τους ελευθερίες. Την ίδια ώρα οι δυνάμεις του δικομματισμού συσκοτίζουν το τοπίο, δεν κάνουν κουβέντα για όλα αυτά και ανοίγουν έναν σκυλοκαβγά χωρίς αρχή και τέλος, που το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να υποστυλώσει την παρουσία τους.

Είμαστε, λοιπόν, αντιμέτωποι με μια αντεπίθεση, σε όλα τα μέτωπα, από τις δυνάμεις του κατεστημένου που αποσκοπεί στην ισχυροποίηση των μηχανισμών στήριξης αυτής της πολιτικής. Το ένα είναι το μέτωπο της κυβερνητικής πολιτικής, η οποία ασκείται άσχετα από πρόσωπα και υπεράνω ανασχηματισμών και το άλλο το μέτωπο του δικομματισμού που αποτελεί την εφεδρεία της πολιτικής αυτής. Ταυτόχρονα, ο λαός, εργαζόμενοι, άνεργοι και νεολαία, υφίστανται και τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης που λειτουργούν, όπως είναι το ποικιλόμορφο ρουσφέτι και οι σχέσεις εξάρτησης που δημιουργούνται με τα διάφορα κέντρα εξουσίας.

Υπό τις παρούσες συνθήκες αναμένεται αναθέρμανση που θα σηματοδοτήσει μεγαλύτερη επιθετικότητα κατά των λαϊκών δικαιωμάτων. Σήμερα, όμως, περισσότερο από άλλοτε, δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες, αναμονές και υποχωρήσεις. Ολα δοκιμάστηκαν και έχουν πληρωθεί ακριβά. Γι' αυτό, απέναντι στο ενιαίο μπλοκ της αντιλαϊκής- φιλοϊμπεριαλιστικής πολιτικής, η μόνη αισιόδοξη προοπτική είναι αυτή που προσφέρει η ενίσχυση του μετώπου της λαϊκής αντίστασης και αντεπίθεσης.