Την περασμένη Δευτέρα ο υπουργός Εσωτερικών, Κ. Σκανδαλίδης, άνοιξε και επίσημα το «διάλογο» για την αλλαγή της διοικητικής δομής της χώρας. Η κυβέρνηση προωθεί την κατάργηση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης και τη δημιουργία αιρετής περιφερειακής διοίκησης, (μόνο του Συμβουλίου, ο περιφερειάρχης θα είναι διορισμένος). Παράλληλα, μελετάται η συγκρότηση μητροπολιτικής Αυτοδιοίκησης, με την ταυτόχρονη μείωση των αριθμού των δήμων. Τους δύο βαθμούς Αυτοδιοίκησης θα αποτελούν η Τοπική (δηλαδή οι δήμοι) και η Περιφερειακή (δηλαδή οι περιφέρειες) και η επιλογή αυτή αιτιολογείται από την κυβέρνηση με το επιχείρημα ότι είναι αναγκαία η συμπόρευση της Ελλάδας με την Ευρώπη των πόλεων και των περιφερειών.

Αν, τελικά, υλοποιηθούν τα παραπάνω σενάρια (άσχετα από την τελική μορφή που θα λάβουν) επιτυγχάνεται: Η συγκέντρωση της τοπικής εξουσίας σε λιγότερα κέντρα. Ο καλύτερος, κατά συνέπεια, έλεγχος της αυτοδιοίκησης από το κεντρικό κράτος. Η επιβολή δήθεν αναπτυξιακών επιχειρησιακών σχεδίων, τα οποία θα καταρτίζει η κεντρική διοίκηση και θα εκτελεί η Αυτοδιοίκηση. Η μεταφορά σε αυτήν του οικονομικού κόστους υλοποίησης αυτών των σχεδίων προς όφελος του κεφαλαίου, το οποίο θα πληρώνουν διπλά οι λαϊκές δυνάμεις, και του πολιτικού κόστους του αντιλαϊκού περιεχομένου της.

Οι αλλαγές στη διοικητική δομή της χώρας έδωσαν τροφή σε σενάρια για αλλαγή του εκλογικού νόμου. Βέβαια, η εκλογική περιφέρεια δεν ταυτίζεται, κατ' ανάγκη, με τη διοικητική. Δηλαδή, οι αλλαγές στη διοικητική δομή της χώρας δε στοιχειοθετούν υποχρεωτικά αλλαγές και στον εκλογικό νόμο. Ωστόσο, το πολιτικό περιβάλλον, στο οποίο προωθούνται αυτές οι ρυθμίσεις, προϊδεάζει πως οι όποιες αλλαγές θα σημάνουν και εκλογικό σύστημα ενίσχυσης των αστικών κομμάτων, με ταυτόχρονη «κλοπή» εδρών από τα λεγόμενα «μικρά κόμματα». Στην άποψη αυτή συνηγορεί και η απόρριψη από την κυβέρνηση του συστήματος της απλής αναλογικής.

Εντούτοις, η νέα διοικητική δομή μπορεί να δυσκολέψει σημαντικά τη συμμετοχή και κατά συνέπεια την εκπροσώπηση μικρότερων παρατάξεων στα όργανα της Αυτοδιοίκησης. Ενδεικτική είναι η εμπειρία του νόμου για τις αναγκαστικές συνενώσεις δήμων και κοινοτήτων, δηλαδή του «Καποδίστρια». Ο νόμος υποχρέωνε τους συνδυασμούς να «κατεβάσουν» υποψήφιους στο 30% των δημοτικών διαμερισμάτων που συναποτελούν ένα δήμο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί συνδυασμοί, να μην μπορούν να είναι υποψήφιοι. Στην ίδια κατεύθυνση προωθείται η κατάργηση των τοπικών συμβουλίων των δημοτικών διαμερισμάτων, που σημαίνει ότι οι πρώην κοινότητες δεν έχουν εκπροσώπηση στους δήμους που ανήκουν. Στα πρώην τοπικά συμβούλια δημοτικών διαμερισμάτων με πληθυσμό πάνω από 500 κατοίκους, εκλέγεται πάρεδρος ο οποίος προέρχεται υποχρεωτικά από το συνδυασμό του δημάρχου, άσχετα αν κάποιος άλλος υποψήφιος έλαβε περισσότερες ψήφους.