Οι «σβούρες» της αντιπαγκοσμιοποίησης | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Οι «σβούρες» της αντιπαγκοσμιοποίησης

Οταν κάποτε ακόμα τα παιδιά έπαιζαν -πριν τους κόψουν το παιγνίδι τα απανωτά μέτρα για την «Παιδεία», οι ανάγκες της αγοράς να πουλήσουν περισσότερους υπολογιστές και κύρια η φιλοσοφία της «αποτελεσματικότητας», που ποτίζει τις παιδικές ψυχές με τις καπιταλιστικές ιδέες, πριν ακόμα γνωρίσουν καλά καλά τον κόσμο - τότε, λοιπόν, που τα παιδιά έπαιζαν, σχεδόν πάντα σε όλα τα παιχνίδια της γειτονιάς υπήρχε και ο τύπος του «σβούρα».

Τα παιδικά μυαλά που δύσκολα καταλαβαίνουν σχετικότητες, αλλά κρίνουν σε ευθείες απόλυτες γραμμές («καουμπόηδες» και «ινδιάνοι», «καλοί» και «κακοί») εύστοχα αποκαλούσαν «σβούρα» στα παιδικά τους παιχνίδια εκείνον που γύριζε γύρω - γύρω, έκανε θόρυβο, ζητούσε μόνιμα το ρόλο του πρωταγωνιστή, αλλά πάντα αποδεικνυόταν ελάχιστος «όταν έπαιρνε την μπάλα» ή λίγο περισσότερο δειλός όταν έπρεπε να πάρει κάποια πρωτοβουλία, ή αδέξιος στις τελικές κινήσεις. Αν, φυσικά, δεν παρακολουθούσες το παιχνίδι, οι «σβούρες» σού έδιναν την εντύπωση πως ήταν η ψυχή του, αφού και φώναζαν πιο πολύ και κινούνταν περισσότερο...

Ολο και πιο πολύ αυτή η εικόνα της «σβούρας» έρχεται στο μυαλό με κάτι διεθνείς κινήσεις σαν αυτή στο «Πόρτο Αλέγκρε». Γίνεται θόρυβος πολύς, βγαίνουν ανακοινώσεις, προσωπικότητες κάνουν δηλώσεις, δουλεύονται προτάσεις «εναλλακτικών λύσεων», αλλά στο διά ταύτα η ιμπεριαλιστική «παγκοσμιοποίηση» ενοχλείται όσο το νερό όταν του κάνεις στη μέση τρύπα...

Για παράδειγμα, στο ψήφισμα - ανακοίνωση που βγήκε προχτές το βράδυ εκεί, οι διαπιστώσεις, έτσι τουλάχιστον όπως μεταδίδονται από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, είναι αρκετά καλές. Διαπιστώνεται ο ρόλος των ΗΠΑ στο σύγχρονο κόσμο, το «κλίμα ψυχρού πολέμου» που επιβάλλεται, καταγγέλλονται οι πόλεμοι και η πολιτική που αναπαράγει τη φτώχεια, την αδικία και τις ανισότητες... Οταν, όμως, φτάνει στο διά ταύτα «χάνει την μπάλα» με μια πρόταση για ένα «διεθνή οργανισμό, που θα διαθέτει τη δύναμη και τη νομιμότητα να επιλύει κάθε σύγκρουση...»!

Να παραδώσουμε, δηλαδή, άλλο ένα όργανο - «θεσμό» στον ιμπεριαλισμό, που θα φορά ίσως τη μεταμφίεση της θέλησης του λαϊκού κινήματος και θα «καθαρίζει» πλέον τις διαφορές, με βάση τη «νομιμότητα», που θα επιβάλλουν οι συσχετισμοί που υπάρχουν έτσι και αλλιώς στον κόσμο. Μήπως τώρα στις διεθνείς σχέσεις γίνεται τίποτα διαφορετικό; Απλά, η μεταμφίεση λείπει και πολεμάνε κάποιοι να τη φορέσουν.

Μπορεί να υπάρχει και καλή, απονήρευτη θέληση σε τέτοιες κινήσεις. Μπορεί η ανάγκη του συντονισμού του γνήσιου αντιιμπεριαλιστικού λαϊκού κινήματος ακόμα να αναζητά δρόμους και τρόπους. Πάντως, για να τους βρει, πρέπει πρώτα απ' όλα να χτυπιέται με τον ιμπεριαλισμό και τη φύση του στην ίδια του τη χώρα, προσπαθώντας να του αποσπάσει τους «αδύνατους κρίκους» και όχι να προσπαθεί να τον μετατρέψει παγκοσμίως σε πιο... ευπαρουσίαστο! Αλλωστε, υπάρχει ήδη συσσωρευμένη πείρα για όσους μίλαγαν για «ανθρώπινο πρόσωπο» στο εκμεταλλευτικό σύστημα...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ