Μετά την πρόταση του ψηφίσματος στο Πόρτο Αλέγκρε για ένα «διεθνή οργανισμό, που θα διαθέτει τη δύναμη και τη νομιμότητα να επιλύει κάθε σύγκρουση», προβάλλεται και η ηθική διάσταση του παραπάνω προτεινόμενου θεσμού από το «φόρουμ» της αντι-παγκοσμιοποίησης» που έλαβε χώρα στη βραζιλιάνικη πόλη.
Συγκεκριμένα, τριάντα διανοητές και πολιτικοί από όλον τον κόσμο, σε κοινή τους δήλωση, ζητούν (από τις κυβερνήσεις του κόσμου;) τη δημιουργία ενός «Διεθνούς Συμβουλίου Ηθικής», επειδή εκτιμούν ότι οι σημερινές «αρρυθμίες» (εννοείται του καπιταλισμού) απαιτούν να υπάρξει «μια παγκοσμιοποιημένη υπευθυνότητα». Η δήλωση - έκκληση δημοσιεύτηκε στη γαλλική εφημερίδα «Λιμπερασιόν» (5/2) και σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, υπογράφεται, μεταξύ άλλων, από τους Προέδρους της Σλοβενίας, Μίλαν Κούτσαν, της Βραζιλίας, Ενρίκε Καρντόζο και του Μαλί Αλφα Ουμάρ Κοναρέ, τους Γάλλους φιλόσοφους, Εντγκάρ Μορέν και Πολ Βιριλιό, τον πρώην Πρόεδρο της Κόστα Ρίκα και Νομπελίστα της Ειρήνης, Οσκαρ Αρίας Σάντσες και τον Αμερικανό πολιτειολόγο, Μπέντζαμιν Μπάρμπερ.
Αν και διατυπωμένες με περισσότερη «διακριτικότητα», οι διαπιστώσεις των «τριάντα» για την παγκόσμια κατάσταση, μετά το χτύπημα στις ΗΠΑ, δεν απέχουν πολύ από τα συμπεράσματα του ψηφίσματος του Πόρτο Αλέγκρε. Ωστόσο, η επιμονή τους στο να εκλαμβάνουν τα αποτελέσματα ως αιτίες και η τελική τους πρόταση για «αντικατάσταση» της «άγριας παγκοσμιοποίησης» (προφανώς για τους υπογράφοντες υπάρχει και «ήμερος» ιμπεριαλισμός) και της «κρίσης της λογικής και της σκέψης», από «μια παγκόσμια ζωντανή δημοκρατία, φορέα δικαιοσύνης, λογικής και ευθύνης», καθιστά το κείμενο αναχρονιστικό και αντιδραστικό ακόμη και για την εποχή του Μαρξ.
Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να αναγνωρίσει στο κείμενο έστω τις αγνές προθέσεις κάποιων ιδεαλιστών σκεπτικιστών (διότι περί ιδεαλισμού πρόκειται, όταν η «δημοκρατία» και η «δικαιοσύνη» εκλαμβάνονται, εμμέσως πλην σαφώς, ως «αυθύπαρκτες» έννοιες), αφού, οι ίδιοι «αναθέτουν» στο «Διεθνές Συμβούλιο Ηθικής» «να επαγρυπνεί και να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τους κύριους κινδύνους που διατρέχει η ανθρωπότητα, να διαβλέπει τη φύση των κινδύνων αυτών και να συμβουλεύει τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς θεσμούς».
Οσο αστεία κι αν ακούγεται η περιγραφή των τραγικών προβλημάτων της ανθρωπότητας ως αποτέλεσμα μερικών «παρεκκλίσεων» των, κατά τ' άλλα «καλών» κυβερνήσεων, από το «δρόμο της ηθικής», αποτελεί ωστόσο ένα από τα κύρια προπαγανδιστικά όπλα του συστήματος στη χειραγώγηση της εργατικής τάξης, το οποίο εμφανίζεται με πολλές εκδοχές: μερικές «υπερβολές» των, πάντως, «καλών» κατασταλτικών μηχανισμών, «συνήγοροι» του πολίτη, προγράμματα «ανασυγκρότησης» στις χώρες που πρώτα καταστράφηκαν (πάντα στο όνομα των «ανθρωπιστικών» αξιών κλπ.).
Από αυτήν τη σκοπιά, η «έκκληση» των «τριάντα» δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από ένα ακόμη άλλοθι της αστικής τάξης στη νέα ιμπεριαλιστική της επίθεση.
Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ
Feeds
