Πριν από δυόμισι περίπου χρόνια, το Δεκέμβρη του 1999, λίγο πριν τη Σύνοδο Κορυφής στο Ελσίνκι, όπου θα συζητούνταν η δημιουργία του «ευρωστρατού», η υπουργός Εξωτερικών της Φινλανδίας και προεδρεύουσα του συμβουλίου υπουργών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Τάρια Χαλόνεν, ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους, ποιες θα είναι οι αποστολές αυτού του νέου στρατιωτικού Σώματος και απάντησε: «Θα είναι σαν τις αποστολές του ΝΑΤΟ στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο»...

Ετσι, από την αρχή, δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για τον πραγματικό χαρακτήρα αυτής της νέας δύναμης ταχείας επέμβασης που θα συγκροτούνταν από τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Είναι ένα στρατιωτικό Σώμα που θα αναλαμβάνει αποστολές στο πλαίσιο των σχεδιασμών του ευρωατλαντισμού, όπως επεμβάσεις και επιδρομές, όπου διακυβεύονται τα συμφέροντα της «Νέας Τάξης».

Μόνον η ελληνική κυβέρνηση και οι άλλοι εγχώριοι θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρήκαν ότι ο «ευρωστρατός» θα εγγυάται, δήθεν, τα σύνορα της χώρας και έτσι θα αποτρέπει την τουρκική επιθετικότητα. Για άλλη μια φορά οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, όπως με την περίπτωση του ΝΑΤΟ, επιχείρησαν να δημιουργήσουν την αυταπάτη ότι οι «σύμμαχοι» εγγυώνται την εθνική κυριαρχία και την ακεραιότητα της χώρας.

Βεβαίως, οι «ρεαλιστές» είναι έτοιμοι να μας κατακεραυνώσουν: «Υπάρχει άλλη λύση από το να δεχτούμε και να συμμετέχουμε στον ευρωστρατό;». Το πρώτο που θα είχαμε να απαντήσουμε είναι ότι προέχει να θέλεις μια άλλη «λύση» και να έχεις τη διάθεση να τη διεκδικήσεις. Παράδειγμα υπάρχει και το δίνει ο λαός της Ιρλανδίας, ο οποίος με δημοψήφισμα απέρριψε τη Συνθήκη της Νίκαιας απαιτώντας η Ιρλανδία να μείνει έξω από τον «ευρωστρατό», διατηρώντας τη στρατιωτική της ουδετερότητα. Και όπως δείχνουν οι συζητήσεις των «δεκαπέντε» στη Σεβίλλη, το ιρλανδικό «όχι» έπιασε τόπο.

Η ελληνική κυβέρνηση έχοντας εκ των προτέρων αποδεχτεί τον επεμβατικό χαρακτήρα του «ευρωστρατού» δήλωσε παρούσα στο προσκλητήριο των «πρόθυμων». Τώρα αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο μιας ευθείας αμφισβήτησης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως αυτή περιγράφεται στη «Συμφωνία της Αγκυρας». Αντί, όμως, να ασκήσει βέτο και να καταγγείλει τις «εταιρικές» μεθοδεύσεις, προτιμά να κρύβεται πίσω από ανύπαρκτα κείμενα και να επικαλείται ανύπαρκτες αποφάσεις. Ετσι, αποδεικνύει ότι σκοπός της είναι η παραπλάνηση του ελληνικού λαού, ενόψει μιας προαποφασισμένης υποχώρησης.