Μια προσεκτική, όμως, ανάγνωση της απόφασης του Συμβουλίου της Ευρώπης, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο με πρόσχημα την επίκληση των δικαιωμάτων νομιμοποιεί ακριβώς την κατάργησή τους. Σε ένα πλήθος κεφαλαίων και παραγράφων περιγράφονται τα δικαιώματα των πολιτών, ακόμη και των κατηγορουμένων για τρομοκρατική δράση. Ομως, δύο παράγραφοι αρκούν για να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί στόχοι των συντακτών της απόφασης.

Οταν ένας κατηγορούμενος στερείται του δικαιώματος ορισμού δικηγόρου, του απαγορεύεται να γνωρίζει γιατί κατηγορείται, ενώ δίνεται η δυνατότητα στις αστυνομικές και δικαστικές αρχές να χρησιμοποιούν εναντίον του ανώνυμες καταθέσεις, τι απομένει από τα στοιχειώδη δικαιώματά του;

Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για το πού αρχίζει η «ασφάλεια» και πού τελειώνουν οι ελευθερίες, στην παράγραφο 15 αναφέρεται: «Οταν ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας πραγματοποιείται στα πλαίσια πολέμου ή καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης, που απειλούν τη ζωή ενός έθνους, το κράτος μπορεί να υιοθετήσει μέτρα προσωρινών εκπτώσεων για ορισμένες από τις υποχρεώσεις του που πηγάζουν από τα διεθνή όργανα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»...