Νάτοι πάλι οι λεβέντες! Οπως, ας πούμε, ο εκλεκτός του Σημίτη, υπουργός Γεωργίας Γ. Δρυς, που ξαναθυμήθηκε, χτες, το μπαμπούλα της επανεθνικοποίησης της γεωργίας. Ετσι, για να... τρομάξει τους βαμβακοπαραγωγούς να μη ζητάνε τη διαφορά της επιδότησης που υπόσχονταν, ο ίδιος και η κυβερνητική προπαγάνδα, ότι θα έδινε η Ευρωπαϊκή Ενωση! Τώρα που οι υποσχέσεις τους αποκαλύπτονται σκέτη απάτη, επιστρατεύουν, ξανά, το ιδεολόγημα της λεγόμενης επανεθνικοποίησης...

Βεβαίως, το ενδιαφέρον της κυβέρνησης δεν είναι πώς θα ικανοποιήσει τους βαμβακοπαραγωγούς. Αλλά πώς να τους αποπροσανατολίσει ξανά για να μη βγουν στους δρόμους του αγώνα. Αυτό μόνο φοβάται και τρέμει η κυβέρνηση και οι κολαούζοι της. Οπως και η καταδίκη της πολιτικής τους στις επικείμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του Οκτώβρη. Και, καθώς αποκαλύπτονται γυμνοί και ψευδόμενοι, ξαναρίχνουν τα δολώματά τους με υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Και, ταυτόχρονα, προσπαθούν να τρομάξουν τους αγρότες με την... απειλή της επανεθνικοποίησης!

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η κυβέρνηση, και συμφωνεί και συναποφασίζει στις Βρυξέλλες την εξόντωση των μικρομεσαίων αγροτών, «είτε με επιδοτήσεις είτε χωρίς αυτές». Αλλωστε, οι κοινοτικές επιδοτήσεις, είτε πάνε στους εμπροβιομήχανους και το μεγάλο κεφάλαιο γενικότερα, είτε «σπρώχνουν» στην εγκατάλειψη των αγροτικών καλλιεργειών και τη δάσωση των αγρών, ενώ, κάθε άλλο παρά βοηθούν πραγματικά την αγροτική παραγωγή ή τα μεγάλα έργα αγροτικής υποδομής που θα στήριζαν την ανάπτυξή της... Τη λεγόμενη δε, επανεθνικοποίηση, η κυβέρνηση την επικαλείται όχι γιατί θα ζημιώσει η γεωργία μας αλλά μη και ξεφύγει ο κυβερνητικός προϋπολογισμός από τη δημοσιονομική λιτότητα που συμφωνεί στις Βρυξέλλες...

Το πραγματικό δίλημμα, όμως, δεν είναι η «επανεθνικοποίηση των επιδοτήσεων ή όχι», όπως φωνάζουν οι κυβερνώντες, αλλά συνολικά και, κυρίως, η ουσία της αγροτικής πολιτικής. Θα στηρίξει αποφασιστικά και ουσιαστικά η τελευταία την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής, με την ταυτόχρονη ουσιαστική συμμετοχή στη διαδικασία αυτή των φτωχών και μικρομεσαίων αγροτών και τη ριζική βελτίωση των συνθηκών ζωής στο χωριό, ώστε και η ύπαιθρος να ξαναζωντανέψει και φτηνά, ποιοτικά και σε επάρκεια αγροτικά προϊόντα να φτάνουν στα αστικά κέντρα; 'Η θα συνεχιστεί η πορεία ξεκληρίσματος των μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών, η υποκατάσταση της εγχώριας παραγωγής από τις αθρόες εισαγωγές και η πολύμορφη ενίσχυση της καπιταλιστικοποίησης της αγροτικής οικονομίας, που συμφέρει και ωφελεί μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, ενώ οι εργαζόμενοι της πόλης και του χωριού πληρώνουν τις συνέπειες;

Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα. Μια τέτοια «επανεθνικοποίηση» φοβάται η κυβέρνηση. Μια «εθνική αγροτική πολιτική» που θα αποφάσιζε και θα στήριζε την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής με βάση τις μεγάλες δυνατότητες της χώρας και τα πραγματικά συμφέροντα της μικρομεσαίας αγροτιάς και όλων των εργαζομένων της χώρας.