Στις αρχές του περασμένου Ιούλη το υπουργείο Εργασίας παρουσίασε την έκθεση πεπραγμένων του έτους 2001 του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, όπου συμπεριλαμβάνονται στοιχεία για την υπερωριακή απασχόληση, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και άλλα. Το πιο χτυπητό από όλα τα στοιχεία -αν και όλα είναι εξίσου χρήσιμα για την εξαγωγή συμπερασμάτων, σχετικά με την κατάσταση, που βιώνει η εργατική τάξη στην Ελλάδα- είναι η τεράστια αύξηση του αριθμού των υπερωριών κατά 306% για το έτος 2001, συγκριτικά με τις υπερωρίες που πραγματοποιήθηκαν κατά το έτος 2002. Ετσι, σε πραγματικούς αριθμούς για το έτος 2000 καταγράφηκαν περίπου 5 εκατομμύρια υπερωρίες και για το έτος 2001, περίπου 15 εκατομμύρια υπερωρίες. Για τους εργαζόμενους που πραγματοποίησαν αυτές τις υπερωρίες, η εργασία με τη μορφή της υπερωρίας αυξήθηκε κατά μέσο όρο πάνω από 100%. Ετσι, έχουμε τεράστια αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης μέσω της αύξησης των υπερωριών που αποτελούν μορφή παράτασης της εργάσιμης ημέρας.

Η τεράστια, αυτή αύξηση της υπερωριακής απασχόλησης είναι από τους βασικούς παράγοντες άμεσης χειροτέρευσης της κατάστασης της εργατικής τάξης. Είναι ολοφάνερο ότι ιδιαίτερα σε κλάδους, στους οποίους πραγματοποιείται συστηματική υπερωριακή απασχόληση, περιορίζεται δραστικά ο ελεύθερος χρόνος του εργαζόμενου, με αποτέλεσμα να μην αναπαράγεται επαρκώς η εργατική του δύναμη, η φθορά της να είναι συνεχώς αυξανόμενη, να μην ξεκουράζεται και αντικειμενικά να αποκλείεται από την κοινωνική, πολιτική και συνδικαλιστική δράση του χώρου του.

Οπως φαίνεται από τα παραπάνω, η υπερωριακή απασχόληση έχει ως αποτέλεσμα τη συνολική επιδείνωση των όρων ζωής των εργαζομένων και επομένως με κανέναν τρόπο η προσαυξημένη πληρωμή της υπερωρίας -όταν και όπου αυτό γίνεται- δεν μπορεί να λειτουργήσει ως αντισταθμιστικό όφελος της φθοράς που αυτή επιφέρει.

Είναι, επομένως, ανάγκη οι εργαζόμενοι να αγωνιστούν, για να διεκδικήσουν όχι μόνο τον περιορισμό, αλλά ακόμα και την εξάλειψη της υπερωριακής απασχόλησης, όπως και συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας. Αφορά γενικότερα στο επίπεδο διαβίωσης των εργαζομένων, αλλά συνδέεται άμεσα και με την προστασία της ζωής τους. Και ακόμα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι: Κανένα κοινό σημείο αναφοράς δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων. Η ευτυχία του ενός επιφέρει τη δυστυχία του άλλου. Γι' αυτό, η πάλη τους γι' αυτές τις διεκδικήσεις πρέπει να εντάσσονται στην πάλη για την ανατροπή της πολιτικής των εργοδοτών.