Ξεκίνησε χτες η σχολική χρονιά σε Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια και μπορεί οι παιδικές και νεανικές φωνές να ξεχώριζαν στα προαύλια, η κατάσταση όμως που υπάρχει στην εκπαίδευση δεν μπορεί να κρυφτεί. Η κυβέρνηση που προσπαθεί να αξιοποιήσει τα αυτονόητα για ομαλή έναρξη με τοποθέτηση εκπαιδευτικών στη θέση τους ή την έγκαιρη παράδοση των βιβλίων (αν και ούτε αυτά είναι σίγουρα) θέλει να σηκώσει προπέτασμα καπνού, για να επισκιάσει μια πραγματικότητα που οδηγεί την εργατική οικογένεια, τα λαϊκά στρώματα, να βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη δήθεν δημόσια και δωρεάν Παιδεία από το νηπιαγωγείο, μέχρι πολύ περισσότερο το Λύκειο.

Η χρονιά αρχίζει με δεδομένη την εικόνα της υποβάθμισης σε πολλά από τα σχολεία, με διπλοβάρδιες και ελλείψεις σε υποδομή, υποχρηματοδότηση των δήμων όπου έχει περιέλθει η αρμοδιότητα λειτουργίας των σχολείων. Από κοντά και το τελευταίο «φρούτο» με την επείγουσα εγκύκλιο του υπουργείου για εξοικονόμηση... παιδείας. Μέτρο που επιβάλλει ουσιαστικά συγχωνεύσεις τμημάτων και δημιουργία υπεράριθμων, όπου οι «περισσευούμενοι» μαθητές θα πηγαίνουν σε γειτονικά σχολεία. Την ίδια στιγμή η «ανταποδοτική» λειτουργία του σχολείου, δηλαδή το χαράτσωμα των γονιών συνεχίζεται. Είτε αυτό είναι για λειτουργικές ανάγκες - καθαριότητα, θέρμανση, τραπεζοκόμους - για τα περιβόητα «ολοήμερα» παιδοφυλακτήρια. Φυσικά για τους γονείς που έχουν παιδιά στο Λύκειο τα έξοδα τρέχουν ήδη από τα εντατικά τμήματα προετοιμασίας των φροντιστηρίων και τον ένα ουσιαστικά μισθό που απαιτείται.

Οι «απόκληροι», που μετρώντας το πορτοφόλι τους επιλέγουν τα ΤΕΕ της υποβάθμισης, ρίχνουν και τον πήχη των απαιτήσεών τους. Αυτούς τους εντεινόμενους ταξικούς φραγμούς, που χρόνο με το χρόνο «εκβράζουν» χιλιάδες μαθητές από την εκπαίδευση, που δε φτάνουν ούτε σε Λύκεια ούτε σε ΤΕΕ, δε θα τους βρούμε στα επίσημα στατιστικά της κυβέρνησης που θεωρεί επιτυχία τον πρόωρο εξαναγκασμό των νέων σε επιλογή ζωής. Οταν από τα 14 ο νέος, τελειώνοντας το Γυμνάσιο και χωρίς να έχει ενηλικιωθεί βιοκοινωνικά, πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει στη ζωή του.

Ταυτόχρονα η φετινή χρονιά έχει και άλλο ένα «βαρίδι». Είναι η χρονιά που θα επιχειρηθεί να προωθηθεί η διαδικασία της λεγόμενης «αξιολόγησης του εκπαιδευτικού και του εκπαιδευτικού έργου». Με αυτό το βαρύγδουπο τίτλο εισάγει η κυβέρνηση τη χειραγώγηση και τον αυταρχισμό στους λειτουργούς της εκπαίδευσης, καθώς εντείνει την ταξική κατηγοριοποίηση των σχολείων. Προετοιμάζεται η πλήρης προσαρμογή της λειτουργίας του σχολείου στην αρχή της «ανταποδοτικότητας» και με διαφοροποιημένα προγράμματα ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες της «τοπικής κοινωνίας» και της οικογένειας. Αυτή η κατάσταση της ασφυξίας που βιώνουν οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να θεωρηθεί ως δεδομένη. Είναι στο χέρι των λαϊκών δυνάμεων να βάλουν ένα τέρμα. Να δυναμώσουν τον αγώνα για το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία, που θα εξασφαλιστεί μόνο σε σύγκρουση με τη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική. Μπορούν να κάνουν ένα πρώτο βήμα με την καταψήφισή των υποψηφίων του δικομματισμού, της συναίνεσης και του συμβιβασμού στις προσεχείς εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.