Εχουν υποβληθεί οι σχετικές μηνύσεις. Με αυτό το πολυπαιγμένο σλόγκαν - που καταντά πλέον απροκάλυπτη κοροϊδία - η κυβέρνηση και στη Βουλή, επιχείρησε να ξεφορτωθεί τις βαρύτατες ευθύνες της, για τα εργοδοτικά εγκλήματα που καθημερινά συντελούνται στους χώρους δουλιάς. Και όμως οι 188 νεκροί εργάτες το 2001 - σύμφωνα με τα επίσημα και ατελή στοιχεία- δεν είναι τυχαία συμβάντα. Δεν είναι ατυχήματα. Είναι ένα προδιαγεγραμμένο διαρκές έγκλημα, που και κίνητρο έχει και ηθικούς αυτουργούς. Το γεγονός μάλιστα ότι ο αριθμός των νεκρών είναι ο μεγαλύτερος από το... 1938 -από τότε δηλαδή που άρχισαν να υπάρχουν στοιχεία- με όλη τη σχετικότητα αυτών των αριθμών, δεν καταρρίπτει μόνο τους φτηνούς κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι «παίρνονται μέτρα ασφαλείας», ότι «η εργασιακή νομοθεσία βελτιώνεται», πως «οι μηχανισμοί ελέγχου ενισχύονται»! Αποδεικνύει περίτρανα ότι κάποιοι άλλοι «μηχανισμοί», κάποια αλλά «μέτρα» είναι πιο ισχυρά. Αυτά επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους, συντάσσουν και υλοποιούν το δικό τους «δίκαιο».

Μηχανισμός πρώτος: Το καπιταλιστικό κέρδος. Μπροστά του υποτάσσονται οι πάντες και τα πάντα. Μπροστά του ακόμα και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία. 'Η μάλλον έχει τόση αξία, όσο ο συγκεκριμένος εργάτης και συνολικά η εργατική τάξη, μπορούν να συμβάλλουν στη διαρκή αύξηση του κέρδους, στην αέναη συσσώρευσή του. Κάτω από τους οδοστρωτήρες του καπιταλιστικού κέρδους, ποδοπατιούνται δικαιώματα, θυσιάζονται γενιές ολόκληρες, μακελεύονται κράτη και λαοί.

Στην υπηρεσία αυτού του κέρδους μπαίνουν με τη σειρά τους κυβερνήσεις, οργανισμοί, οργανώσεις και η πολιτική τους. Και όταν η πολιτική αυτή, αναγνωρίζει το «δίκαιο» του καπιταλιστικού κέρδους, όλα τα «μέτρα» για τη δήθεν προστασία των εργαζομένων είναι υβριστικοί επικήδειοι πάνω από τα πτώματα των νεκρών εργατών. Οι «προστάτες» των καπιταλιστικών κερδών, οι δραγουμάνοι της εκμετάλλευσης, καμιά προστασία δεν μπορούν να δώσουν στην εργατική τάξη. Ούτε το θέλουν. Το μόνο που επιδιώκουν, είναι να μην αποκαλυφθούν οι ευθύνες τους. Για το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι να μην αποκαλυφθούν οι βαθύτερες αιτίες των εργοδοτικών εγκλημάτων, όπως και όλων των δεινών της εργατικής τάξης.

Η ιστορία της σύγχρονης βιομηχανίας «δείχνει ότι το κεφάλαιο, αν δεν του μπει φραγμός, τραβά χωρίς οίκτο και έλεος να ρίξει όλη την εργατική τάξη σ' αυτή την κατάσταση της άκρας κατάπτωσης», έγραφε πριν από 150 χρόνια ο Κ. Μαρξ. Η αλήθεια αυτή ενάμιση αιώνα τώρα επαληθεύεται ξανά και ξανά. Στην αυγή και του νέου αιώνα, το κεφάλαιο χωρίς οίκτο και έλεος, σκοτώνει τους εργάτες. Το ζητούμενο: Οπως και τότε, να του μπει φραγμός! Και τέτοιος φραγμός δεν μπορεί παρά να είναι τα ίδια θύματα. Οι εργαζόμενοι, που πληρώνουν ακόμα και με το αίμα τους. Μόνο με τον κοινωνικοπολιτικό αγώνα της η εργατική τάξη μπορεί να βάλει τέλος στο Μινώταυρο του κέρδους.