Οταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός ομολογεί, όπως έγινε χτες, πως η κυβέρνηση «επιμένει στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική», και αυτό αποτελεί μια διατύπωση που οι εργαζόμενοι την ακούν από την εποχή που ο Κ. Σημίτης ήταν υπουργός Εθνικής Οικονομίας τη δεκαετία του '80, τότε είναι εμφανές, ότι έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερα στοχοπροσηλωμένη πολιτική. Και όταν λίγο αργότερα ο επί της Οικονομίας υπουργός του επαναλαμβάνοντας την ίδια αρχή, σπεύδει να εξαιρέσει, από αυτή την αυστηρότητα, τρεις συγκεκριμένους τομείς μεταφοράς κρατικών κονδυλίων προς τους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο (Ολυμπιακά έργα, Τρίτο ΚΠΣ, πληρωμές δημόσιου χρέους) στους οποίους απλόχερα θα εκταμιευτούν και το 2003 κρατικοί πόροι, τότε ξεκαθαρίζεται και το ερώτημα «ποιος ωφελείται» και «ποιος είναι θύμα» αυτής της πολιτικής.

Η περιπλάνηση στους αριθμούς και τα μεγέθη του προϋπολογισμού μπορεί να βοηθά -και βοηθά - στην απόδειξη του βαθιά αντιλαϊκού χαρακτήρα του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά τι να τους κάνεις τους πολλούς αριθμούς, όταν θεωρείται «ένα το κρατούμενο» ότι: οι «αυξήσεις στους μισθούς θα είναι μικρότερες και από το ύψος του επίσημου πληθωρισμού. Θα αυξηθούν κι άλλο οι φόροι που πληρώνουν τα μόνιμα υποζύγια του φορολογικού συστήματος προκειμένου να εξασφαλιστούν κονδύλια για την οικονομική ολιγαρχία. Αναμένεται, ουσιαστικά, νέα μείωση στις δαπάνες που προορίζονται για τη μόρφωση των νέων και την υγεία των εργαζομένων. Θα συνεχιστεί το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας στο μεγάλο κεφάλαιο. Πολλά ακόμα δισεκατομμύρια θα δοθούν με τη μορφή κινήτρων στους μεγαλοεπιχειρηματίες κ.ο.κ.

Οι εργάτες, οι αγρότες, τα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, η νεολαία, δεν είχαν ανάγκη να περιμένουν τη δημοσιοποίηση του κρατικού προϋπολογισμού του 2003 για να καταλάβουν ποιον υπηρετεί η εφαρμοζόμενη πολιτική. Το στίγμα έχει δοθεί και είναι απόλυτα συγκεκριμένο: Πολυετής εισοδηματική λιτότητα. Ανεργία. Ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Ανατροπή του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και συντάξεων. Αυξανόμενες ανάγκες και οικονομική επιβάρυνση για υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας. Επικίνδυνη και με απρόβλεπτες συνέπειες εκτόξευση των καταναλωτικών δανείων από τις τράπεζες. Αυτά και πολλά άλλα, μαζί με την εντεινόμενη ακρίβεια, τους όλο και περισσότερους φόρους και τη συνεχώς διευρυνόμενη ανασφάλεια για το αύριο, συνθέτουν την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά στην Ελλάδα της ΟΝΕ και του ευρώ.

Βέβαια, άλλο είναι να καταλαβαίνει κάποιος βιωματικά, να νιώθει, τις συνέπειες της πολιτικής των αναδιαρθρώσεων κι άλλο να συνειδητοποιεί ότι τα στοιχεία αυτής της πολιτικής αποτελούν συστατικά και αναγκαία μέρη οποιασδήποτε πολιτικής είναι ταγμένη να υπηρετεί το κεφάλαιο. Να συνειδητοποιεί, δηλαδή, ότι όσο διαρκεί η κυριαρχία της οικονομικής ολιγαρχίας και η λογική του κέρδους, για το σύστημα, αποτελεί μονόδρομο η όλο και πιο βαθιά αντιλαϊκή πολιτική και η ανατροπή των καταχτήσεων των εργαζομένων. Από αυτή την άποψη τακτικές που εντάσσονται στη λογική του «πέντε πάνω - πέντε κάτω», ακόμα και στις περιπτώσεις που μπορεί να συμβάλλουν στην πρόσκαιρη άμβλυνση των επιπτώσεων της εφαρμοζόμενης πολιτικής, εν τέλει οδηγούν στον εγκλωβισμό των εργαζομένων σε ψευτοδιλήμματα, πως τάχα είναι δυνατόν να δούνε «άσπρη μέρα», σε καθεστώς κυριαρχίας των μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκφραστών.