Η κοινή επιστολή Σρέντερ, Σιράκ, Μπλερ στον Σημίτη, που δημοσίευσε «το Βήμα», εκτός των όσων αποκαλύπτει για τις πολιτικές στην αγορά εργασίας, ισοδυναμεί και με σκαμπίλι σε όσους, σε πείσμα της πραγματικότητας, επιμένουν να προβάλλουν το παραμύθι περί «κακού» νεοφιλελευθερισμού και «καλής» σοσιαλδημοκρατίας. Δεν περιμέναμε την κοινή επιστολή των τριών για να διαπιστώσουμε αυτό που στην πράξη έχει καταγραφεί ως μια από τις αποδείξεις που συνοδεύουν τον όγκο της θεωρητικής προσέγγισης του κεφαλαίου: Οτι όποιας μορφής διαχείριση κι αν επιλεγεί, στο διά ταύτα, η πολιτική υπηρεσία στο κεφάλαιο εκφράζεται με ενιαίο τρόπο.
Απλά, καθαρά, το μεγάλο κεφάλαιο, δηλώνει ότι πέρα κι έξω από τις προβαλλόμενες διαφορές για τον τρόπο καταλήστευσης λαών, χωρών, πλουτοπαραγωγικών πηγών (όπως η προβαλλόμενη ως διαφορετική στάση στον πόλεμο), το κύριο παραμένει: Κι αυτό είναι η ενότητα δράσης για την όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Ετσι, υπαγορεύει στον προεδρεύοντα αυτή την περίοδο Κ. Σημίτη τι πρέπει να αποφασιστεί στο εαρινό Συμβούλιο Κορυφής ώστε «να διατηρηθεί διεθνώς ανταγωνιστική η βιομηχανική βάση της Ευρώπης».
Δεν κάνουν κάτι καινούριο οι τρεις. Και στον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο και στους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία μαζί ήταν και στο στρατιωτικό - «εξωτερικό» μέτωπο και στο εσωτερικό. Το ιδιαίτερο της τωρινής κοινής επιστολής τους είναι η χρονική συγκυρία: Την ώρα που οι μισοί απ' αυτούς καλούν την εργατική τάξη να διαδηλώσει μαζί τους «ενάντια στον πόλεμο», όλοι μαζί ομολογούν τον κοινό τρόπο με τον οποίο θα συνεχίσουν να ξεζουμίζουν εντός των τειχών την εργατική τάξη. Αντίφαση; Καμία! Απλά με την επιστολή τους δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια σε όσους έσπευσαν να μιλήσουν για «προδοσία» και «διάσπαση της ΕΕ», σε όσους μας ζήτησαν να κλάψουμε μαζί τους γιατί δήθεν η ενωμένη Ευρώπη είχε τραυματιστεί! Δυστυχώς για την εργατική τάξη, καμία Ευρώπη δε διασπάστηκε, κανένας δεν «πρόδωσε». Μαζί τρώνε και πίνουν. Μαζί αποφασίζουν. Μαζί πράττουν.
Η επιστολή έρχεται να εκφράσει την κοινότητα συμφερόντων του κεφαλαίου και την κοινή στάση που επιβάλλεται να κρατούν οι πολιτικοί υπάλληλοί του, ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης, απέναντι στην εργατική τάξη. Κι αυτό την ίδια ώρα που οι ίδιοι εμφανίζονται να σκίζουν ζαρτιέρες για το Ιράκ. Στην πράξη, όπως ο γαλλικός στόλος παίρνει θέση στο μέτωπο πλάι στον εγλέζικο και τον αμερικανικό για το μοίρασμα της λείας - πετρέλαιο, έτσι και στα μετόπισθεν, στο εσωτερικό της Ευρώπης οι πολιτικοί εκφραστές τους ευθυγραμμίζονται για την αντιμετώπιση του επίσης κοινού προβλήματος: το αποτελεσματικότερο μοίρασμα της λείας - εργατική δύναμη.
Γράφονται πολλά αυτές τις μέρες, όχι μόνο απ' όσους έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι, για το πού βρίσκεται η βασική αντίθεση και για το ποιοι πρέπει να συμπαραταχτούν με ποιους. Ξεμύτισαν, μάλιστα, και κάτι μειράκια, που όπως και στο παρελθόν έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να κρατήσουν την εργατική τάξη «ενωμένη» στο άρμα της υποταγής στο μεγάλο κεφάλαιο, έτσι και τώρα δίνουν μαθήματα «ενότητας». Ο εργάτης πρέπει να γνωρίζει πως όσοι τον καλούν να συμπαραταχτεί με τους Σρέντερ και Σημίτη είναι υπάλληλοι και του Μπλερ και του Σιράκ...
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Feeds
