Οταν ο Κ. Μητσοτάκης είχε διακηρύξει πως «ο αστυνομικός είναι το κράτος», η θύελλα αντιδράσεων που δέχτηκε ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή. Μάλιστα το ΠΑΣΟΚ είχε βρει τότε την ευκαιρία να αποδείξει το βάθος της αντιδραστικότητας που διακρίνει τη σκέψη και τη δράση της επαράτου Δεξιάς - και του τότε αρχηγού της βεβαίως. Για μακρύ χρονικό διάστημα, μέλη και στελέχη του έκαναν το... αντιδεξιό τους καθήκον παραπέμποντας συνεχώς σ' εκείνη τη δήλωση του Κρητικού πολιτικού. Ο Κ. Μητσοτάκης είχε πει επίσης ότι η μνήμη στην Ελλάδα διαρκεί περί τα δέκα χρόνια. Και σε τούτο το ζήτημα είχε εισπράξει το χλευασμό των σημερινών κυβερνώντων. Επειδή όμως μάλλον είχε δίκιο, βρήκε στο πρόσωπό τους, τους καλύτερους μιμητές του. Εχουν περάσει περισσότερο από 10 χρόνια από τότε που η ΝΔ ήταν στην κυβέρνηση κι είναι το ΠΑΣΟΚ, που όχι μόνο διακηρύσσει αλλά κάνει και πράξη το κράτος του αστυνόμου.

Τα κρούσματα της αστυνομικής αυθαιρεσίας ποτέ δεν έλειψαν, αλλά τα τελευταία χρόνια μπαίνουμε όλο και περισσότερο σ' ένα καθεστώς αστυνομοκρατίας. Στις διαδηλώσεις οι αστυνομικοί - χαφιέδες με πολιτικά είναι καθεστώς, όπως καθεστώς είναι η παρακολούθηση της δράσης του μαζικού - λαϊκού, του συνδικαλιστικού κινήματος. Επιπλέον, Ο τρομονόμος και όλο το νομικό οικοδόμημα που φτιάχτηκε δήθεν για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας - με την αμέριστη φυσικά βοήθεια της CIA και της Σκότλαντ Γιαρντ - όχι μόνο κατέστησε την αστυνομία ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής, αλλά ανέδειξε και τις αρχές της - το ψέμα, τη συκοφαντία, την απάτη, τη ρουφιανιά, το πρακτοριλίκι γενικώς - σε θέσφατο της ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς. Ετσι, οι «αποκαλύψεις» τρομοκρατικών οργανώσεων και οι συλλήψεις μελών τους - αποτέλεσαν μια καλή ευκαιρία για να γεμίσει ο τόπος, τουλάχιστον στην πρωτεύουσα, από αστυνομικούς, που φυσικά δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να δηλώνουν την παρουσία τους και να την κάνουν αφόρητα αισθητή στον πολίτη. Ηδη, μάλιστα, έχουμε και το μόνιμο αστυνομικό της γειτονιάς. Με άλλα λόγια η ατομική τρομοκρατία, όπως ήταν φυσικό, αποτέλεσε για άλλη μια φορά το άλλοθι της τρομοκρατίας του κράτους, κάτι που είχαν την ευκαιρία να το βιώσουν σε πρωτοφανείς δόσεις οι Αθηναίοι τις ημέρες της άτυπης Συνόδου των ηγετών της ΕΕ.

Οι παλιότεροι, που έχουν έντονες τις παραστάσεις του παρελθόντος λένε πως ούτε την εποχή της δικτατορίας δεν ήταν τόσο αστυνομοκρατούμενη η Αθήνα, όσο τις τελευταίες ημέρες. Πιθανόν να είναι έτσι. Η χούντα πάντως, όπως και το αστυνομικό κράτος που υπήρχε πριν απ' αυτήν, φαίνεται πως διδάσκει. Τα παραδείγματα άπειρα. Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς; Την παρουσία των οργάνων της τάξης σε κάθε τετράγωνο το κέντρου της πόλης, πολύ μακριά από τα αποκλεισμένα μέρη, εν είδει προκλήσεως του λαού; Τα ΜΑΤ έξω από το βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής» που έκαναν έλεγχο στους πελάτες της; Την ομάδα, εκείνη, των ΜΑΤατζήδων που αφού ακινητοποίησαν πολίτη στο έδαφος άρχισαν να τον δέρνουν ανηλεώς με κλοτσιές και μπουνιές; Τα χημικά και τα δακρυγόνα, τα κλομπ κι όλα αυτά τα όργανα επιβολής του «κράτους δικαίου»; Το μήνυμα είναι σαφές. Το κράτος του νόμου είναι το κράτος του αστυνόμου και τα χειρότερα είναι μπροστά αν δεν υπάρξει οργανωμένη λαϊκή αντίδραση τώρα.