«

Αυτό που έπαθαν οι αρχαιολογικοί χώροι και αυτό που συνέβη στο μουσείο του Ιράκ αποτελεί το έγκλημα του αιώνα, επειδή επηρεάζει την κληρονομιά της ανθρωπότητας». Η χτεσινή δήλωση του ερευνητή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Βαγδάτης, Ντόνι Τζορτζ, σε συνδυασμό με τις δηλώσεις συναδέλφων του από όλο τον κόσμο, οι οποίοι υπογραμμίζουν το γεγονός ότι το πλιάτσικο της πολιτιστικής κληρονομιάς του Ιράκ ήταν οργανωμένο, δηλαδή εκ των προτέρων προετοιμασμένο, αναδεικνύει για μια ακόμη φορά το πραγματικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού.

Ο «πολιτισμός» τους είναι ο πολιτισμός της βαρβαρότητας. Αυτό ήταν από την αρχή. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν ήταν «κάτι άλλο» από αυτό. Οσοι επιμένουν να αντιπαραθέτουν στον «πολιτισμό της Κόκα Κόλα» των ΗΠΑ και στην «παραδοσιακή αρχαιοκαπηλία» των Βρετανών, τον «πολιτισμό» των Γερμανών και των Γάλλων, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στα μουσεία τους. Αλλωστε, και τώρα ετοιμάζουν οι Ευρωπαίοι «φιλειρηνιστές» τις «αποστολές διάσωσης» του αρχαιολογικού πλούτου του Ιράκ, κάτι που σημαίνει ότι επιδιώκουν να έχουν λόγο στη μοιρασιά και αυτού του πλούτου, σαν κοινοί πειρατές. Με τον ίδιο τρόπο που «ελευθερώνουν» του Ιρακινούς δολοφονώντας τα παιδιά τους, «διασώζουν» και την πολιτιστική τους κληρονομιά: αρπάζοντας και καταστρέφοντας.

Υπάρχουν, όμως, και οι παράλληλοι στόχοι αυτής της οργανωμένης αρχαιοκαπηλίας. Ιδιαίτερα του στόχου για την αποδυνάμωση της πολιτισμικής ταυτότητας του λαού, μέσω της διάλυσης της ιστορίας του. Η πολιτιστική κληρονομιά ήταν, και εξακολουθεί να αποτελεί, το κυριότερο πεδίο ιδεολογικής διαχείρισης και χειραγώγησης της συλλογικής συνείδησης. Η ιστορική μνήμη λειτούργησε ενισχυτικά στη διαμόρφωση των εθνικών κρατών και στην ανάδειξη της ίδιας της αστικής τάξης. Ετσι, οποιοδήποτε (ξανα)μοίρασμα των αγορών και αλλαγή συνόρων, για να επιτευχθεί, δηλαδή για να πειστεί το «κρέας για τα κανόνια» να πεθάνει, στηρίχτηκε στη διαστρέβλωση αυτής της μνήμης, στη συνειδητή και χυδαία χρήση της πολιτιστικής κληρονομιάς σαν μέσον πρόκλησης διχασμού και δημιουργίας σοβινισμού.

Η αρπαγή των μοναδικών γλωσσικών τεκμηρίων των Βαβυλωνίων και των Ασσύριων και το κάψιμο των παμπάλαιων κορανιών είναι εγκλήματα που συνοδεύουν και ενισχύουν τον «διοικητικό» διαχωρισμό του Ιράκ που ευνοεί τη δημιουργία νέων προτεκτοράτων. Οι Βρετανοί είναι γνωστοί «ειδικοί» στο «διαίρει και βασίλευε». Οι Ινδοί και οι Πακιστανοί θα μπορούσαν να πουν πολλά πάνω σε αυτό. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί «μαθήτευσαν» στη Γιουγκοσλαβία. Τώρα, ο στόχος είναι και ο πνευματικός «ευνουχισμός» των νέων γενιών των Ιρακινών. Για να μην ξανακουστεί η ολόχρυση άρπα του Σουμέριων, αλλά οι «αντιπολεμικές φούσκες» της Μαντόνα...