Σε μια περίοδο που η ανεργία καλπάζει και η λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων σπάει κόκαλα, ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας έκανε πάλι την εμφάνισή του, κομίζοντας τις γνωστές αντιλαϊκές συνταγές. Σε συνέντευξή του σε εφημερίδα του Σαββάτου, ο Ν. Γκαργκάνας αναφέρθηκε σε όλα τα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας. Μίλησε για την ανάπτυξη, τις επιχειρήσεις που κλείνουν, την απασχόληση, τα εισοδηματικά, τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Και μίλησε από τη σκοπιά της ΕΕ και της ΟΝΕ, από τη σκοπιά της πλουτοκρατίας. Από τη σκοπιά, δηλαδή, που μιλάνε όλοι οι εκπρόσωποι των κεντρικών τραπεζών. Και στη Γαλλία και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία και σε όλες, και τις 25 χώρες - μέλη. Ζήτησε, λοιπόν, ο κ. Γκαργκάνας, μείωση μισθών για τους εργαζόμενους και νέες ακόμα χειρότερες αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα την Παρασκευή και, αφού για ολόκληρο το Σαββατοκύριακο οι προτάσεις του αποτέλεσαν αντικείμενο διαλόγου και αντιπαραθέσεων, βγήκε χτες το μεσημέρι και προσπάθησε να ...διαψεύσει το σχετικό δημοσίευμα.

Οι σκοπιμότητες της διάψευσης είναι κατανοητές. Οι εργαζόμενοι, που όλα τα τελευταία χρόνια δέχονται το ένα «χαστούκι» μετά το άλλο, ένα «τσαφ» χρειάζονται για να πάρουν τους κυβερνώντες στο κυνήγι... Από αυτήν την άποψη, μια διάψευση είναι άνευ κόστους και σημασίας για τον κ. Γκαργκάνα. Πολύ περισσότερο, που οι απόψεις της οικονομικής ολιγαρχίας, όπως ο ίδιος τις έχει υποστηρίξει, είναι καταγεγραμμένες στην πρόσφατη ετήσια έκθεσή του. Εκεί που με απόλυτη σαφήνεια δήλωνε ότι «οι Ελληνες πρέπει να δουλεύουμε περισσότερα χρόνια» και ότι «η ασφαλιστική μεταρρύθμιση δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα» και παραπέρα πως «η περαιτέρω μεταρρύθμιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης αποτελεί μια από τις κορυφαίες προτεραιότητες για την Ελλάδα».

Και για τα εισοδήματα και τους μισθούς ήταν σαφέστατος. Προχωρώντας ένα βήμα πέρα από τη λογική που μέχρι πρόσφατα προέβαλαν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου για αυξήσεις μισθών στα όρια της αύξησης της παραγωγικότητας, είχε προτάξει την άποψη ότι «είναι σκόπιμο η αύξηση των πραγματικών μισθών να υπολείπεται της αύξησης της παραγωγικότητας», αφού μόνον έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί μείωση του εργατικού κόστους και αύξηση της παραγωγικότητας!

Ο Νίκος Γκαργκάνας, βεβαίως, δεν είναι ο τρελός του χωριού. Ούτε το γεγονός ότι χάριν ευκαιριακών σκοπιμοτήτων επιχειρεί να μετριάσει τα λεγόμενά του, αλλάζει τα δεδομένα. Ισα - ίσα. Αυτό που έχουν σήμερα ανάγκη όλοι τους, η οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό προσωπικό, είτε βρίσκεται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είναι να δουλεύεται η ...ιδέα. Να εξοικειώνονται οι εργαζόμενοι. Να τους τριβελίζει το μυαλό η προοπτική. Η απειλή. Ο εκβιασμός. Να εισβάλει στο μυαλό και την ψυχή τους ο συμβιβασμός ότι σ' αυτήν την κοινωνία, την κοινωνία της αγοράς και του κέρδους, μέσα στο πρόγραμμα είναι και η απόλυση και η ανεργία και οι μειωμένοι μισθοί, και οι πολλαπλοί περιορισμοί για συνταξιοδότηση. Μια γενικευμένη πλύση εγκεφάλου, στην οποία οι εργαζόμενοι μπορεί να αντιταχθούν μόνον προτάσσοντας τη μαζική τους αντίσταση και το στοχοπροσηλωμένο κοινωνικοπολιτικό αγώνα τους για τα δικά τους συμφέροντα έως την ανατροπή αυτής της πολιτικής.