Δεν είναι τυχαίες οι αντιδράσεις, κατ' αρχήν του εκπροσώπου του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και ακολούθως των υπουργών Τύπου και Αμυνας, οι οποίοι εξέφρασαν είτε την ικανοποίηση της ελληνικής κυβέρνησης για την τουρκική διαβεβαίωση ότι το πλοίο δε θα μπει στα ελληνικά χωρικά ύδατα είτε επικέντρωσαν το θέμα στο να μην μπει το τουρκικό πλοίο στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Δηλαδή, για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, που ως γνωστόν αφορά στην έρευνα και στην εκμετάλλευση του πυθμένα των διεθνών υδάτων, πέρα από την οριογραμμή των 6 ναυτικών μιλίων που είναι τα χωρικά ύδατα, δε γίνεται κουβέντα.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε πως το πρόβλημα, όποτε στο παρελθόν υπήρξε κρίση, με αφορμή ανάλογες εξόδους τουρκικών ερευνητικών πλοίων (καλοκαίρι 1976 και άνοιξη του 1987), δεν ήταν το αν θα γίνουν οι έρευνες στα ελληνικά χωρικά ύδατα, πράγμα που ποτέ δεν είχε επιχειρήσει η Τουρκία, αλλά στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, η οποία, με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, κατά το μεγαλύτερο μέρος ανήκει στην Ελλάδα, αμφισβητείται, όμως, από την Τουρκία στη βάση της δικής της θεωρίας ότι τα νησιά δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα. Στο μεταξύ διάστημα, μετά τα Ιμια το 1996, προέκυψαν και οι «γκρίζες ζώνες» που δεν είναι τίποτα άλλο παρά το όχημα, ο «Δούρειος Ιππος», για να μπει η Τουρκία στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Στην ουσία βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεθόδευση, όπου φαίνεται πως συμμετέχει με τη στάση της και η ελληνική κυβέρνηση. Μια μεθόδευση στα πλαίσια της «βήμα προς βήμα» προσέγγισης με την Τουρκία, ασφαλώς υπό την υψηλή καθοδήγηση των ΗΠΑ, που εγκαινιάστηκε με τη Συμφωνία της Μαδρίτης. Και που έχει ανοίξει το δρόμο αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο.