Η αλχημεία απλή: Με προβλεπόμενο πληθωρισμό 3,6% η κυβέρνηση δίνει αυξήσεις μέχρι και 9,8%! Αρα, άδικα κινητοποιούνται! Τι κι αν η ακρίβεια τσακίζει κόκαλα, τι κι αν οι απώλειες εισοδήματος ξεπερνούν το 30%. Κι αρχίζει το πανηγύρι του «κοινωνικού αυτοματισμού» και νάσου ο κουμπάρος του υπουργού προπαγάνδας να κλαίει και να οδύρεται μέσα από «Τα ΝΕΑ» γιατί η καθαρίστρια στο υπουργείο Οικονομικών «παίρνει περισσότερα» από τον πανεπιστημιακό. Νάτη, λοιπόν, τη βρήκαμε την ταξική διαφορά ανάμεσα στα διάφορα στρώματα του εργαζόμενου λαού! Και πού να επεκταθούν τα παραδείγματα ανάμεσα σ' αυτόν που λιώνει στις υπόγειες στοές και το δικαστή του Πρωτοδικείου που βγάζει παράνομες τις απεργίες των μεταλλωρύχων. Εκεί να δεις προνόμια ο... μεταλλωρύχος! Λίγο ακόμα και η ΠΑΣΚΕ θα μας καλεί σε απεργίες ενάντια στην προνομιούχα καθαρίστρια του υπουργείου Οικονομικών.

Η τακτική του «κοινωνικού αυτοματισμού» είναι ένα το κρατούμενο στην κυβερνητική προπαγάνδα. Το δεύτερο είναι η συλλογική ενοχοποίηση: «Δεν αντέχει η οικονομία» δηλώνει ο πρωθυπουργός και καταγγέλλει τις συντεχνίες των εργαζομένων που με τις κινητοποιήσεις τους βλάπτουν το συνολικό καλό. Αρα, είμαστε ένοχοι, εχθροί της κοινωνίας όσοι διεκδικούμε, άρα «δείρτε τους» το μήνυμα για την κοινωνία! Τι κι αν όλοι μαζί αυτοί που διαδηλώνουν κατά κλάδο αποτελούν ακριβώς την πλειοψηφία της κοινωνίας για την οποία δήθεν νοιάζεται ο κ. Σημίτης.

Μιλώντας για την οικονομία που «δεν αντέχει», η κυβέρνηση σβήνει μονοκοντυλιά το γεγονός ότι ο πλούτος που παρήγαγαν τα τελευταία 12 χρόνια οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας αυξήθηκε κατά 263%, ενώ αντίθετα τα εισοδήματα αυτών που παρήγαγαν τον πλούτο μειώθηκαν στην ίδια 12ετία από το 35,7% του ΑΕΠ στο 33,5%. Η κυβέρνηση κάνει γαργάρα το γεγονός ότι μια χούφτα πλουτοκράτες εισπράττουν κάθε χρόνο τη μερίδα του λέοντος από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» αυτοί, οι λίγοι, ενώ έπαιρναν το 54,9% του ΑΕΠ, το 2002 πήραν το 55,8%. Κάποιοι, δηλαδή, εισπράττουν μόνιμα και αδιαλείπτως πραγματικές και μάλιστα παχυλές αυξήσεις στα εισοδήματά τους.

Η συζήτηση γύρω από το ποιος δημόσιος υπάλληλος θα πάρει πραγματική αύξηση 2,5% και ποιος 5,5%, μας σπρώχνει να συζητάμε για τους μεταξύ μας «προνομιούχους» και να αφήνουμε στο απυρόβλητο αυτούς που κλέβουν καθημερινά τον παραγόμενο μόνο από τους εργαζόμενους πλούτο. Το αίτημα είναι ένα και απλό: 1.100 ευρώ κατώτερο καθαρό μισθό κι από κει και πάνω συζητάμε για το τι μπορεί ο κάθε κλάδος να κατακτήσει. Κι ακόμα καλύτερα, μια και είμαστε μπροστά στις εκλογές: Και διεκδικούμε το ελάχιστα αναγκαίο και τους καταψηφίζουμε - το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τους ΣΥΝοδοιπόρους τους - όλους αυτούς που έχουν κάνει θεό τους την «ανταγωνιστικότητα». Οι εργάτες δεν έχουν σε τίποτα να ανταγωνιστούν, έχουν μόνο να διεκδικήσουν.