Για κάποιους ήταν μια άμαζη πορεία με λίγα «ευτυχώς» επεισόδια. Για άλλους ήταν μια κινητοποίηση, κατά την οποία η αστυνομία πέτυχε στο στόχο της «ασφάλειας». Για τα «εμπνευσμένα» ρεπορτάζ στους τηλεοπτικούς σταθμούς το Πολυτεχνείο «δικαιώθηκε», οι αξίες του παραμένουν «ζωντανές», ήταν ένα τυχαίο, νεανικό, μεγάλο γεγονός, είχε πολλούς νεκρούς, τραυματίες και ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν να ψάξουν τον ακριβή αριθμό τους και φώναξαν γιατρούς να περιγράψουν τα ματωμένα χέρια και κεφάλια. Τα όσα προηγήθηκαν του Πολυτεχνείου, οι λαϊκές διαδηλώσεις, οι αντιιμπεριαλιστικές, αντιδικτατορικές οργανώσεις, συνοψίστηκαν στις κηδείες του Σεφέρη και του Παπανδρέου, στην κατάληψη της Νομικής, άντε και στο ΠΑΚ με τις «βομβίτσες» του. Κανένας συσχετισμός με την επικαιρότητα των αιτημάτων «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, έξω οι Αμερικάνοι, έξω το ΝΑΤΟ», καμιά σύνδεση του τότε με το τώρα, λες κι έχουμε λύσει σήμερα όλα μας τα προβλήματα... Παρακολουθώντας την κάλυψη της 30ής επετείου του Πολυτεχνείου από τα κανάλια, νιώσαμε ότι ζούμε σε διαφορετικούς κόσμους. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ούτε όμως και η τελευταία.

Προχθές, συμπληρώθηκαν 85 χρόνια από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, γεγονός που, μαζί με τα κρατικά, μόνο σε ένα από τα ιδιωτικά κανάλια έπαιξε ως είδηση λίγο πριν το τέλος του νυχτερινού δελτίου, ενώ τα υπόλοιπα δεν τη θεώρησαν είδηση ικανή ώστε να «σπαταλήσουν» λίγο από τον ακριβοπληρωμένο τηλεοπτικό τους χρόνο, για να ενημερώσουν τους τηλεθεατές τους. Ολα ανεξαιρέτως τα ιδιωτικά κανάλια, όμως, θεώρησαν απαραίτητο να μας ενημερώσουν στα δελτία τους ότι «πέρασαν 75 χρόνια από τότε που πρωτοσχεδιάστηκε ο Μίκυ Μάους»! Ούτε το στοιχειώδη σεβασμό δεν έδειξαν στο βαρύ φόρο αίματος που έχει πληρώσει στο σύστημα το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια ζωής και δράσης του, στην πολύτιμη συνεισφορά του ΚΚΕ σ' όλους τους μεγάλους αγώνες του λαού μας... Ντροπή!

Κι όταν επισημαίνεις αυτές τις ασχήμιες, σε χαρακτηρίζουν «υπερβολικό», έως και «προβληματικό». Το «πρόβλημά» σου είναι ότι δεν έχεις καταλάβει σε τι κόσμο ζεις, όπως λέει και η κυρία Μίλερ στο τελευταίο βιβλίο της, που διανέμεται στα σχολεία. Για να αντιδράς, δεν έχεις καταλάβει ότι ο κόσμος έχει αλλάξει, ότι σήμερα έχουμε «πολυφωνία», είμαστε «ελεύθεροι», ελεύθεροι να παρακολουθούμε τα «σαρβάιβορ», τα «παρατράγουδα», τα γενέθλια του κάθε τρωκτικού, τις συναυλίες της Βίσση, της Βανδή και του Ρουβά, αλλά μέχρι εκεί. Εκεί σταματάει η ελευθερία μας.

Το καλοστημένο αυτό «τηλεοπτικό τσίρκο» δεν είναι μια συγκυριακή εκδήλωση της κατάπτωσης των αξιών που χαρακτηρίζει τον καιρό μας. Εχει συγκεκριμένο στόχο: διαμόρφωση υποταγμένων συνειδήσεων. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, που ακούν στο όνομα κανάλια, δουλεύουν σταθερά και ακατάπαυστα στην κατεύθυνση της αναπαραγωγής του συστήματος. Αντικειμενικότητα σημαίνει γι' αυτούς ότι στο πρόγραμμά τους χωράνε τα πάντα, εφόσον δεν ξεπερνούν το όριο του συστήματος, δεν παραπέμπουν στην πάλη για τα λαϊκά δικαιώματα. Ε, λοιπόν, δεν είμαστε προβληματικοί. Ξέρουμε καλά σε τι κόσμο ζούμε, γι' αυτό και αγωνιζόμαστε να τον αλλάξουμε και μαζί με το λαό θα τον αλλάξουμε.