Ο Γ. Παπανδρέου μπορεί να προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση πως τα «οράματά» του αφορούν το λαό, αλλά δεν του βγαίνει με τίποτα. Λογικό, αφού όποτε αποφασίζει να μιλήσει για ζητήματα που αφορούν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, της οποίας θα ηγηθεί μετά τις εκλογές, αν το ΠΑΣΟΚ κερδίσει τις εκλογές, τόσο το σκηνικό που σκιαγραφεί, σκοτεινιάζει για τους εργαζόμενους. Η τοποθέτηση της «επιχειρηματικότητας» στην κορωνίδα κάθε οικονομικού μέτρου της πολιτικής που επαγγέλλεται, όχι μόνο χαρακτηρίζει τον βαθιά αντιλαϊκό τους χαρακτήρα, αλλά προδιαγράφει γενικότερες και σημαντικές αλλαγές που θα επιχειρήσει για το επόμενο διάστημα η οικονομική ολιγαρχία με το πολιτικό της προσωπικό.

Οι προσανατολισμοί της «νέας επιχειρηματικότητας» και της «ανάγκης εξασφάλισης ενός πολύ καλού επιχειρηματικού κλίματος» δεν αποτελούν παρθενογενέσεις του νέου επιτελείου του ΠΑΣΟΚ. Παρόμοιες ήταν οι θέσεις του «καλύτερου πρωθυπουργού», ίδιες είναι και οι αντίστοιχες απόψεις που προβάλλει η ΝΔ. Εκείνο που διαφοροποιεί την ομάδα Παπανδρέου - Μάνου - Δαμανάκη είναι ο βαθμός της πρόκλησης. Η κυνικότητα. Η απροκάλυπτη περιφρόνηση για τις επιπτώσεις που επιφέρουν οι προτάσεις τους στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η ίδια η μεθοδολογία που ακολουθούν αφ' ενός για να επιβάλουν τις αντιδραστικές απόψεις τους στην κοινωνία, αφ' ετέρου για να εκβιάσουν τους ψηφοφόρους ενόψει των εκλογών.

Οι δεσμεύσεις και οι υποσχέσεις για ένα ακόμα καλύτερο μέλλον που έδινε προχτές ο Γ. Παπανδρέου, μιλώντας σε ακροατήριο επιλεγμένων επιχειρηματιών και τραπεζιτών, ήταν σαφείς. Αφορούσαν αποκλειστικά δεσμεύσεις προς το συγκεκριμένο ακροατήριο, δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο και δεν ήταν καινοτομία του Γ. Παπανδρέου. Αυτό επιβάλλουν σε ολόκληρη την ΕΕ οι πολιτικές που από κοινού αποφασίζονται στις Βρυξέλλες. Αυτό θα ελέγχει, κάθε τόσο, η «ισχυρή ομάδα των 3», Γερμανία - Γαλλία - Βρετανία, που λειτουργεί και επίσημα πλέον ως θεματοφύλακας της οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτό το... ρυθμό χορεύουν οι εδώ κυβερνώντες με τα συνεταιράκια τους στην ΕΕ. Αυτό επιβάλλουν -όπως λένε οι διάφοροι Παπανδρέου - οι καιροί μας. Να ακυρωθεί πάραυτα ό,τι έχει σχέση με τη σημερινή θέση των εργαζομένων στις σύγχρονες κοινωνίες και να οικοδομηθεί ένα αντιδραστικό κατασκεύασμα που θα πορευτεί ως οδοστρωτήρας που θα συνθλίβει τα λαϊκά δικαιώματα προκειμένου να αυξάνεται η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου.

Τα ζητήματα που αφορούν την οικονομική πολιτική, με την οποία θα έρθουν μετεκλογικά αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι, είναι δεδομένα. Ανεξάρτητα αν κερδίσει το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ, οι κεντρικοί άξονες της οικονομικής πολιτικής θα είναι δεδομένοι. Θα πρόκειται για μια πολιτική όχι μόνο ίδια, αλλά πολύ χειρότερη από αυτή που αντιμετωπίσαμε όλα τα τελευταία χρόνια. Θα είναι μια πολιτική που θα επιχειρήσει, με λιτότητες, αντιλαϊκές ρυθμίσεις και σωρεία αντιδραστικών μέτρων, να στριμώξει ακόμα περισσότερο τα λαϊκά στρώματα. Με οποιαδήποτε ισχυρή κυβέρνηση του δικομματισμού, αυτό θα γίνει. Το μόνο που μπορεί να αμφισβητήσει μια τέτοια προοπτική είναι η τιμωρία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στην κάλπη. Κι ακόμα κάτι εξίσου σημαντικό: Η αποφασιστική ενίσχυση των συνδυασμών του ΚΚΕ και των συνεργαζόμενων με τους κομμουνιστές!