Στο ΠΑΣΟΚ της αμφίπλευρης διεύρυνσης, χωράνε οι... νεοφιλελεύθερες καινοτόμες ιδέες των Μάνου και Ανδριανόπουλου για τις νέες συνθέσεις της... νέας εποχής με συνεπιβάτες τους Ανδρουλάκη - Δαμανάκη. Το «νέο» της «Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης» είναι όσο παλιό είναι το ίδιο το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα. Και βέβαια είναι ηλίου φαεινότερον ότι η διεύρυνση - που «ήρθε και έδεσε» με τις ακόμα πιο αντιδραστικές θέσεις που σήμερα παίρνει το ΠΑΣΟΚ και παρουσιάζονται ως το «νέο» και το «ρηξικέλευθο» - δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιστροφή στο παρελθόν.

Και μια μόνο ανάγνωση του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ πείθει ότι ο ένας συναγωνίζεται τον άλλον στο πώς θα προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες στην πλουτοκρατία του τόπου, στο μεγάλο κεφάλαιο. Και εξηγούμαστε: στο οικονομικό πρόγραμμα ταυτίζονται στην προσπάθεια για ακόμα μεγαλύτερη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Συναγωνίζονται στο χτύπημα κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων καθώς και στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας. Και βεβαίως ταυτίζονται στη δεδομένη επιδίωξη της πιο βαθιάς ενσωμάτωσης της χώρας στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ, με όλους τους κινδύνους για το λαό από την πολεμοκάπηλη συμμετοχή στη «νέα τάξη». Επομένως η δεξιά πολιτική και των δύο είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη.

Παρ' όλα αυτά στην προχτεσινή του ομιλία από τη Θεσσαλονίκη ο Γ. Παπανδρέου ξανασήκωσε τα αντιδεξιά διλήμματα σε μια προσπάθεια τόνωσης του κομματικού πατριωτισμού. Τα λόγια του όμως ήταν κενά με την έννοια ότι επιχείρησε να εγκαλέσει τη «Νέα Δεξιά» γιατί αυτή «θα είναι χειρότερος διαχειριστής» ή «θα διακινδυνεύσει ο λαός να χάσει ό,τι έχει κατακτήσει». Μόνο που η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Ολα τα προηγούμενα χρόνια με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και τη συναίνεση της ΝΔ, τα λαϊκά στρώματα έχασαν κατακτήσεις στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, χρυσοπληρώνουν την Παιδεία και την Υγεία, δημιουργήθηκαν νέες ζώνες φτώχειας. Αντίθετα νέα προνόμια ήρθαν για τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλέμπορους που καρπώθηκαν όλη την καπιταλιστική ανάπτυξη που επιτεύχθηκε με την επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων.

Γι' αυτό ο εργάτης, ο άνεργος, ο μικρομεσαίος της πόλης και της υπαίθρου από την «αντιπαράθεση» της Δεξιάς ενάντια στη Δεξιά, του ΠΑΣΟΚ έναντι στη ΝΔ, δεν έχει να περιμένει τίποτε. Είναι η Σκύλλα και η Χάρυβδη για τα λαϊκά δικαιώματα. Αντίθετα αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να σκεφτούν, να προβληματιστούν και να βάλουν μπροστά την εμπειρία που έχουν όλα αυτά τα χρόνια. Με αυτό το κριτήριο και με το γεγονός ότι η επόμενη μέρα μπορεί να τους βρει πιο δυνατούς, να διεκδικήσουν καλύτερη ζωή, πρέπει να πάνε στην κάλπη, χωρίς φόβο και μοιρολατρία. Γι' αυτό δαγκωτό ΚΚΕ. Γιατί αξιόπιστα συγκρούεται με το δικομματισμό και την αντιλαϊκή πολιτική, δεν «πατάει σε δύο βάρκες» και στις 8 Μάρτη θα είναι στο ίδιο μετερίζι υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων.