Προχτές η Ντ. Μπακογιάννη - γνήσια εκπρόσωπος της εφαρμοζόμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής - τάχτηκε υπέρ της «απαγόρευσης» των διαδηλώσεων στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων (ΟΑ), στο όνομα (τι πρωτότυπο!) της «ασφάλειας»! Και επί ΠΑΣΟΚ τα ίδια λέγονταν. Στο ίδιο πνεύμα, η δημοτική αρχή της πρωτεύουσας προχωρά σε προσλήψεις συνταξιούχων βαθμοφόρων της ΕΛ.ΑΣ., προκειμένου να επανδρώσουν τη λεγόμενη Δημοτική Αστυνομία κατά τη διεξαγωγή των ΟΑ και όχι μόνο. Η σχετική τροπολογία προωθεί προσλήψεις με σύμβαση διάρκειας ενός έτους, απόστρατων αξιωματικών, οι οποίοι είχαν την ιδιότητα του ανακριτικού υπαλλήλου. Επομένως, άλλη μια δημόσια υπηρεσία υπάγεται σταδιακά σε καθεστώς πλήρους αστυνομοκρατίας. Αλλά και παίρνονται μέτρα με ορίζοντα πέραν της τελετής λήξης. Οι συμβάσεις των επανακληθέντων σε δράση θα παραμείνουν σε ισχύ - με ανοιχτό το ενδεχόμενο ανανέωσής τους - για πολύ μετά το Σεπτέμβρη.

Στα παραπάνω αμέσως - αμέσως προσθέτουμε τις εκατοντάδες κάμερες παρακολούθησης που τοποθετούνται στους δρόμους της Αθήνας, στους σταθμούς και τους συρμούς του μετρό, πάντα με πρόσχημα την «ολυμπιακή ασφάλεια». Θα λειτουργούν σε 24ωρη βάση και μετά τους ΟΑ. Προσθέτουμε τα καθήκοντα μυστικού αστυνομικού, που ανατέθηκαν από τη διοίκηση της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ σε ιδιώτες κατά παράβαση κάθε νομοθεσίας. Περιπολούν στους συρμούς, για να προλαμβάνουν «τρομοκρατικές ενέργειες», αλλά και να σημειώνουν κάθε «άλλη παραβατική δραστηριότητα». Θα «συλλαμβάνουν άμεσα το δράστη», θα «απομακρύνουν» επαίτες και μικροπωλητές, θα «επεμβαίνουν» και θα «παρακολουθούν ύποπτες συμπεριφορές». Και πόσα ακόμα να προσθέσουμε...

Με αφορμή τους ΟΑ, οι έχοντες το πάνω χέρι στη χώρα λαμβάνουν ολοένα και περισσότερα κατασταλτικά μέτρα. Επιχειρούν την παραπέρα συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων μας. Είναι βέβαιο ότι μετά την τελετή λήξης, καλλιεργώντας τρομοϋστερία και βασιζόμενη σε άλλους λόγους - ακόμα και στημένα ή τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα - η άρχουσα τάξη θα βρει «επιχειρήματα», για να παρατείνει τα τωρινά, αλλά και να πάρει νέα, συμπληρωματικά μέτρα αστυνόμευσης. Αυτό έγινε π.χ. στις ΗΠΑ και πολλές άλλες χώρες το Σεπτέμβρη 2001, όταν πριν προλάβουν να θάψουν τους νεκρούς, έβγαλαν τους τρομονόμους, σαν έτοιμους από καιρό, απ' το συρτάρι.

Παίρνουν τέτοια μέτρα επειδή τα θέλουν. Το σύστημα θωρακίζεται. Η πολιτική εξουσία των κεφαλαιοκρατών ισχυροποιεί τη θέση της, καθώς γνωρίζει ότι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η φτώχεια και εξαθλίωση ολοένα και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, γεννούν δυσαρέσκεια και προϋποθέσεις ανάπτυξης αγώνων. Μία από τις βασικές εκφράσεις κάθε αγώνα είναι τελικά η διαδήλωση, αυτή η συνειδητή και γενναία έκθεσή σου απέναντι στον εργοδότη σου, απέναντι σε όλους τους μηχανισμούς στήριξής του. Ολοι οι εργαζόμενοι (ειδικά του ιδιωτικού τομέα) γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πιο δύσκολη επιλογή από την απεργία και τη διαδήλωση. Κόντρα σε εκβιασμούς, τσιράκια, ρουφιανάκους, απεργοσπάστες, μπράβους, εισαγγελείς, ΜΑΤ και απειλές απόλυσης. Δεν κατεβαίνουν στο δρόμο για πλάκα. Διακινδυνεύουν πολλά με την επιλογή τους αυτή. Εξαναγκάζονται εκεί από την πολιτική που η τάξη της κ. Μπακογιάννη εφαρμόζει. Επειδή γνωρίζουν, λοιπόν, και τους λόγους για τους οποίους διαδηλώνουν, και τι κάνουν οι «από πάνω» για να τους εμποδίσουν ή να τους στερήσουν νομότυπα το δικαίωμα αυτό, ξέρουν τελικά και πόσο σημαντικό είναι να το υπερασπιστούν...