«

Ελάτε να τοποθετήσετε τα κεφάλαιά σας στην Ελλάδα με τους ίδιους όρους που τα έχετε τοποθετημένα στο εξωτερικό». Η πρόσκληση αυτή σε όλους εκείνους που καταλήστευσαν στο παρελθόν επιχειρήσεις και το ελληνικό δημόσιο, φυγαδεύοντας παράνομα τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, δεν ανήκει στον υπουργό Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφη, όπως ίσως νομίσατε. Δεν έγινε, δηλαδή, συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή της τροπολογίας-πρόκληση, για την επαναφορά του «βρώμικου χρήματος» που παράνομα φυγαδεύτηκε επί δεκαετίες στο εξωτερικό από την αστική τάξη της χώρας. Διατυπώθηκε το 2002 από τον πρώην υπουργό Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ Ν. Χριστοδουλάκη (από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΒ). Και, μάλιστα, ο ίδιος κατέθεσε παρόμοια τροπολογία με αυτή της ΝΔ, η οποία απλά δεν πρόλαβε να ψηφιστεί, λόγω πρόωρων εκλογών.

Επί της ουσίας, βέβαια, λίγη σημασία έχουν τα πρόσωπα και η πατρότητα της τροπολογίας. Το βασικό στην υπόθεσή μας είναι το γενικότερο περιβάλλον και οι συνθήκες, μέσα στις οποίες εφαρμόζονται οι ασκούμενες πολιτικές, οι οποίες με τη σειρά τους δίνουν τα ερεθίσματα για τη διατύπωση της μιας ή της άλλης πρότασης. Και δε νομίζουμε ότι υπάρχει αντίρρηση ότι το γενικότερο πλαίσιο - μέσα στο οποίο νομιμοποιείται και καθαγιάζεται η, ασύλληπτων διαστάσεων, διαχρονική φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου - υπήρξε καρπός που ωρίμασε μέσα στα πλαίσια των ασκούμενων πολιτικών των 30 τελευταίων χρόνων. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα που λειτουργούσε επί δεκαετίες σαν υδραυλικό αγγείο για την παράνομη εξαγωγή του κεφαλαίου στις τράπεζες του εξωτερικού είναι το ίδιο που σήμερα λειτουργεί σαν πλυντήριο, για την επιστροφή των ίδιων κεφαλαίων στην Ελλάδα, παραδίδοντας τους φοροφυγάδες άσπιλους και αμόλυντους.

Από την άποψη αυτή δεν πρέπει να εκπλήσσει η λαϊκιστική τακτική ορισμένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι ...διέρρηξαν τα ιμάτιά τους για την τροπολογία της ΝΔ, με την οποία νομιμοποιείται η επανεισαγωγή «βρώμικου χρήματος» στην Ελλάδα. Λες και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δε γνώριζαν τίποτα για το έγκλημα. Λες και δεν ήξεραν πως, και επί των ημερών τους, πολλά από τα εισαγόμενα κεφάλαια, τα οποία τοποθετούνταν στα χρυσοφόρα κρατικά ομόλογα και σε χρηματιστηριακές «φούσκες», ανήκαν σε μεγαλοφοροφυγάδες και στα κάθε είδους «τρωκτικά του δημόσιου χρήματος», που αποτελούσαν προνομιακούς συνομιλητές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Τα δύο κόμματα που εκφράζουν σήμερα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου εμπαίζουν βάναυσα τον ελληνικό λαό. Και τα δύο υποστηρίζουν ότι η οικονομική ανάπτυξη, οι επενδύσεις και η αύξηση της απασχόλησης θα προέλθουν από τη δράση των μεγάλων ιδιωτικών ή και πολυεθνικών επιχειρήσεων. Ετσι, με τη μισθολογική και φορολογική πολιτική, στηρίζουν ποικιλότροπα το μεγάλο κεφάλαιο, του παρέχουν προκλητικά κίνητρα, διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, ανατρέπουν το κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να περιθωριοποιείται ο λαός και ο παραγόμενος πλούτος να καταλήγει στα χέρια μιας δράκας καπιταλιστών. Αυτούς, που ιδιοποιούνται τον παραγόμενο πλούτο και εξάγουν κεφάλαια στο εξωτερικό, έρχεται σήμερα το πολιτικό προσωπικό του συστήματος να τους δώσει - και με την τροπολογία που ψηφίστηκε προχτές στη Βουλή - «άφεση αμαρτιών», για να συνεχίσουν πιο δυναμικά το αντιλαϊκό τους έργο...