Δεδομένη η λειτουργία του μηχανισμού της ταύτισης. Στη θετική του ελεγχόμενη δράση, μπορεί να ενθουσιάζει και να εμπνέει. Να δίνει στόχους και προοπτική. Στην αρνητική του ανεξέλεγκτη δράση, μπορεί να παθιάζει, να τυφλώνει, να απομακρύνει από την πραγματικότητα. Να μετατρέπει τον οπαδό σε χούλιγκαν, έως και συνειδητό αρνητή της αλήθειας...

Αυτός και μόνον ο λόγος είναι υπεραρκετός, για να είναι οι αθλητές, και ιδιαίτερα οι πρωταθλητές, άτομα υπεύθυνα. Αναγκαστικά και ανεξέλεγκτα ενεργοποιούν το μηχανισμό ταύτισης, κύρια στη νεολαία, αλλά, κατά περίπτωση, και στην κοινωνία ολόκληρη. Αλλωστε και οι ίδιοι, πριν γίνουν αυτό που σήμερα είναι, κάπως έτσι εμπνεύστηκαν, είπαν «μπορώ και εγώ» και ξεκίνησαν την όποια πορεία τους. Αρα, και τώρα πρέπει να έχουν πλήρη συνείδηση, του τι αντανακλούν με τα λόγια και με τις πράξεις τους προς κάθε κατεύθυνση.

Ακόμα και αν «άλλα περίμεναν και αλλιώς τα βρήκαν». Ακόμα και αν, επειδή το περιβάλλον φτιάχνει και τον άνθρωπο, «πήρανε τη ζωή τους λάθος», όχι με αποκλειστικά δική τους ευθύνη. Ακόμα και αν τον καθοριστικό ρόλο για λαθεμένες τους επιλογές, σε μάλλον νεαρή ηλικία, τον έπαιξαν οι καθιερωμένες αξίες του συστήματος περί «επιτυχίας». Ακόμα και αν για την επιβίωση, ή για την αγάπη στο άθλημά τους, αναγκάστηκαν να «περπατήσουν» στην πεπατημένη του κυκλώματος: Προπονητής, Ομοσπονδία, πολιτικός παράγοντας, εταιρία... Ακόμα και αν η αδικία, που ίσως τους είχε γίνει, τους έπεισε κάποτε, να παίξουν με τα «όπλα», ή να πάνε με «τα νερά» των αδικούντων. Ακόμα και αν ανακάλυψαν, ίσως καθυστερημένα, πως ο παιδικός ήρωας, που τους ενέπνευσε, δεν ήταν και τόσο καθαρός για ήρωας, αλλά είχαν και οι ίδιοι προσαρμοστεί πλέον. Ακόμα και αν...

Δεν υπάρχει σφάλμα, λάθος επιλογή, χωρίς ταυτόχρονο άλλοθι. Γι' αυτό και ίσως είναι πολλά τα «αν» και έως ένα βαθμό πολλά απ' αυτά θα μπορούσαν να είναι πραγματικά και δικαιολογημένα. Ομως, αυτός πρέπει να είναι ο στόχος εκείνου, που, ακόμα και άθελά του, μετατρέπεται σε σύμβολο; Να ανακαλύπτει, δηλαδή, «άλλοθι» στα δύσκολα ή να εμπνέει με ευθύνη και σοβαρότητα; Να κρύβεται πίσω από χειρισμούς, βαρύγδουπες δηλώσεις, προετοιμασμένες «αντιδράσεις» ή να διδάσκει αυτό, που, θεωρητικά τουλάχιστον, έχει μετατρέψει σε τρόπο ζωής; Τη διαρκή προσπάθεια και τον αγώνα; Να διαιωνίζει την εξάρτηση - δέσιμό του από το κύκλωμα ή να σηκώνει κεφάλι και να αντιστέκεται;

Αν είναι αυτοί που δείχνουν στους στίβους και στους χώρους άθλησης, πρέπει να ξέρουν πως η αντίσταση δεν είναι μόνο για τα χρονόμετρα και τη βαρύτητα. Η δική τους ευθύνη μπορεί να μην είναι η πρωταρχική, όμως η αντίστασή τους μπορεί να είναι καθοριστική. Ας ξεκινήσουν σήμερα. Εκατομμύρια παιδικά μάτια και αυτιά τους παρακολουθούν...