Το ύψος των δημοτικών τελών που επιβάλλουν κάθε χρόνο οι δημοτικές αρχές και πληρώνουν οι εργαζόμενοι, δεν είναι ένα απλό οικονομικό στοιχείο, το οποίο προσδιορίζει σε σημαντικό βαθμό το δημοτικό προϋπολογισμό και επηρεάζει τον πληθωρισμό, όπως θέλουν να μας θυμίζουν οι τεχνοκράτες. Είναι, κατά κύριο λόγο ουσιαστικό στοιχείο, στο οποίο αποτυπώνεται η πολιτική που πρεσβεύει και υλοποιεί η κάθε Δημοτική Αρχή. Με αυτή την έννοια, τα πράγματα είναι καθαρά: Δήμοι που επιβάλλουν αυξημένα δημοτικά τέλη υλοποιούν μια πολιτική σε βάρος των εργαζομένων, άσχετα αν έχει να προσφέρει περισσότερα έργα ή υπηρεσίες στους δημότες. Δήμοι που επιλέγουν το αντίθετο, ενδεχομένως υλοποιούν μια φιλολαϊκή και όσο επιτρέπεται στο πλαίσιο του συστήματος, πολιτική. Και λέμε ενδεχομένως γιατί όταν μια πιθανή μηδενική αύξηση των τελών δε συνοδεύεται και από άλλες, αντίστοιχης πολιτικής σημασίας επιλογές, τότε μπορεί να αποτελεί είτε ένα συγκυριακό γεγονός είτε μικροκομματική σκοπιμότητα που από πίσω της κρύβει επιλογές σε βάρος των εργαζομένων.

Τα τελευταία χρόνια, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι δημοτικές αρχές, προσκείμενες σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ, επιλέγουν την επιβάρυνση των δημοτών, επιβάλλοντας αυξημένα τέλη. Η αύξηση αυτή γίνεται στο όνομα της οικονομικής ανέχειας των δήμων, καθώς η Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ) εξακολουθεί να επιχορηγείται με ένα εξευτελιστικό ποσοστό (για το 2005 ανέρχεται στο 3,42% του κρατικού προϋπολογισμού), ενώ την ίδια ώρα επιβαρύνεται συνεχώς με νέες κρατικές αρμοδιότητες χωρίς τους αντίστοιχους πόρους. Βαρύτατες ευθύνες για την κατάσταση αυτή - που δημοτικές αρχές χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για την επιβολή αυξημένων τελών - έχει και η προσκείμενη σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ ηγεσία της ΚΕΔΚΕ, η οποία βλέπει, όπως και οι κυβερνήσεις, τη «λύση», στην απόκτηση από την ΤΑ της δυνατότητας να επιβάλλει και να εισπράττει φόρους!

Ενδεικτικό της αντιλαϊκής πολιτικής που υλοποιείται από δημοτικές αρχές είναι ότι η επιβάρυνση των δημοτών από τα δημοτικά τέλη είναι σχεδόν της ίδιας κλίμακας με την αντίστοιχη των επιχειρήσεων. Αξιοσημείωτη εξαίρεση είναι το παράδειγμα του Δήμου Νίκαιας που, ενώ για 3η συνεχή χρονιά δεν επέβαλε καμία αύξηση στα τέλη που πληρώνουν οι δημότες, αποφάσισε την αναπροσαρμογή των τελών που πληρώνουν επιχειρήσεις και τράπεζες ανάλογα με την επιβάρυνση που προκαλούν. Αξίζει να υπογραμμίσουμε εδώ και την υποκρισία των κυβερνήσεων που «θυμούνται» κατά κύριο λόγο πριν τις εκλογές, να ζητήσουν περιορισμένες αυξήσεις στα δημοτικά τέλη προκειμένου να συγκρατηθεί ο πληθωρισμός και όχι για να μην επιβαρυνθεί το λαϊκό εισόδημα. Αλλωστε, γι' αυτό έχουν φροντίσει τα κόμματα του δικομματισμού, με τη διαμόρφωση ενός θεσμικού πλαισίου λειτουργίας των δήμων, που τους επιτρέπει να επιβάλλουν χαράτσια για μια σειρά αρμοδιοτήτων ή να ξεπουλούν τη δημοτική περιουσία στο ιδιωτικό κεφάλαιο για να πληρώσουν αδρά μετά οι δημότες το όποιο έργο.

Γίνεται φανερό πως οι εργαζόμενοι θα πρέπει να καταδικάσουν την πολιτική της μεταφοράς των οικονομικών βαρών - και μέσα από την τοπική φορολογία - στους δημότες. Να αναδείξουν δημοτικές αρχές που θα λειτουργούν πραγματικά σε όφελός τους και σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική.