Ακούγοντας κάποιος τους βουλευτές της ΝΔ, που εκλέγονται στη Θεσσαλία, ν' απευθύνονται, αυτό το διάστημα, στον αγροτικό κόσμο της περιοχής τους - κι αν δε γνωρίζει «πρόσωπα και καταστάσεις» - θα μπορούσε να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι όχι μόνο είναι φίλοι των αγροτών, αλλά και αντίπαλοι, αν όχι εχθροί, της κυβέρνησης. Φυσικά, το φαινόμενο της βουλευτικής υποκρισίας δεν είναι πρωτόφαντο στη χώρα μας και δε φτιάχτηκε τυχαία το γνωστό άσμα, που αναφέρεται στον βουλευτή ο οποίος περιόδευε στο χωριό δίνοντας υποσχέσεις και διαλαλώντας πως «κι εμέ οι παππούδες μου ήταν αγρότες». Κι όσο πιο οργισμένοι είναι οι ξωμάχοι, τόσο πιο προκλητικοί γίνονται οι «Μαυρογιαλούροι».

Συνήθως, η βουλευτική υποκρισία είχε να κάνει με την άκρατη ψηφοθηρία. Εν προκειμένω, όμως, απ' αλλού ξεκινάει. Οι κυβερνητικοί βουλευτές της Θεσσαλίας καλούνται να λειτουργήσουν σαν «αμορτισέρ», για ν' απορροφήσουν τους κραδασμούς που δέχεται το «όχημα» της αντιαγροτικής πολιτικής της κυβέρνησης, λόγω των αγωνιστικών αντιδράσεων και των πιέσεων των αγροτών. «Μπαίνουν στη μέση», για να προφυλάξουν και την κυβέρνηση και τους γνωστούς αγροτοσυνδικαλιστές της Λάρισας και της Μαγνησίας, οι οποίοι εξακολουθούν να «το παίζουν αγωνιστές», αλλά υπάρχει κίνδυνος ν' αποκαλυφτεί ο πραγματικός ρόλος τους και να εκτεθούν, ανεπανόρθωτα, έναντι των αγροτών, που τους πιστεύουν και τους ακολουθούν.

Το ίδιο υποκριτές είναι και οι Θεσσαλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι «το παίζουν» προστάτες των μικρομεσαίων αγροτών. Χωρίς να ντρέπονται εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση, όπου αναφέρουν ότι «με αίσθημα ευθύνης, υποστηρίζουμε τα δίκαια αιτήματα των αγροτών»! Μιλούν για «αίσθημα ευθύνης» εκείνοι που, λίγο καιρό πριν, όταν κυβερνούσε το κόμμα τους, είχαν επιδείξει προκλητική ανευθυνότητα έναντι του αγροτικού κόσμου. Βεβαίως, κανείς δεν τους πιστεύει, όχι μόνο γιατί τους διαψεύδει το παρελθόν, αλλά κι επειδή τους ξεσκεπάζει το παρόν και τους προδίδει το μέλλον. Κι αν οι νεοδημοκράτες βουλευτές είναι τα «αμορτισέρ», οι ΠΑΣΟΚτζήδες συνάδελφοί τους είναι τα «ακρόμπαρα» στήριξης της ίδιας αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ, που ξεκληρίζει το φτωχό αγρότη.

Αν και σε τούτο τον μικρό τόπο «και λίγοι είμαστε και καλά γνωριζόμαστε», εντούτοις φαίνεται ότι μέσα στο φτωχό λαό - κι ιδιαίτερα στον φτωχόκοσμο της αγροτιάς - έχει ακόμα «πέραση» ο φτηνός και προσβλητικός «πολιτικαντισμός» των εκπροσώπων του δικομματισμού. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί οι μικροί και φτωχοί αγρότες ψηφίζουν, μαζικά, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στηρίζοντας, έτσι, μια πολιτική που τους ξεκληρίζει. Αλλά κάποτε θα πρέπει να συνειδητοποιήσει κάθε μικρονοικοκύρης της υπαίθρου πως, αν δεν απεγκλωβιστεί πολιτικά από τα κόμματα των μεγαλοαγροτών και των εμποροβιομηχάνων, δεν πρόκειται «να βρει στον ήλιο μοίρα». Κι έχει εναλλακτική λύση. Του τη δίνει η πρόταση του ΚΚΕ να διεκδικήσει τον παραγωγικό συνεταιρισμό, ο οποίος, στηριζόμενος από ένα δημόσιο, λαϊκό τομέα της οικονομίας, θα του διασφαλίζει απασχόληση και καλό εισόδημα.