Το «ψήσιμο» ή η διαμόρφωση κλίματος: «Η πρόοδος με στόχο την ανεξαρτησία εξαρτάται απ' την κατάσταση των Σέρβων και των άλλων μειονοτήτων, αφού ένα νέο έθνος θα πρέπει να προσφέρει ισχυρές εγγυήσεις προστασίας των δικαιωμάτων των μειονοτήτων».

Η κυνική ομολογία:«Είναι προφανές πως είναι δύσκολη η πλήρης υποστήριξη της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου εντός του ΟΗΕ, αφού η Ρωσία, προστάτης των Σέρβων, μπορεί να αντιταχθεί στη διαδικασία. Οι ΗΠΑ πρέπει να ασκήσουν την επιρροή τους και να πείσουν τις περισσότερες χώρες της ΕΕ να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου με την ελπίδα η Ρωσία να αποδεχτεί τη στάση της πλειοψηφίας».

Ουσιαστικά δηλαδή, ο «πρώην» ομολογεί ανεπίσημα αυτό, που οι «νυν» επιδιώκουν επίσημα. Δεν το ομολογούν ίσως ανοιχτά ακόμα, αφού για άλλη μια φορά βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις για τα μερίδια με τους εταίρους - αντίπαλους της ΕΕ. Η γραμμή άμυνας - διαπραγμάτευσης της ΕΕ συμπυκνώνεται, από τοποθετήσεις διαφόρων εκπροσώπων, στο πολύ πονηρό «δε γίνεται επιστροφή στην προ του 1999 κατάσταση, αλλά δεν υπάρχουν και οι συνθήκες για να μιλήσουμε τώρα για ανεξαρτητοποίηση...». Δηλαδή σε πιο απλά ελληνικά «δεν έχουμε ψηθεί ακόμα αλλά μπορεί και να ψηθούμε ανάλογα με τη μοιρασιά και τα ταξίματα. Μπορεί βέβαια και να επιλέξουμε να το τρενάρουμε το πράγμα με ολίγη υπό ΝΑΤΟ "ανεξαρτησία" μέχρι να μας δώσετε αυτά που διεκδικούμε στην περιοχή των Βαλκανίων...».

Από κοντά και οι δικοί μας εκπρόσωποι των κυβερνήσεων (οι τέως και οι νυν). Πότε έναν τόνο με τον έναν ιμπεριαλιστή, πότε δύο τόνους με τον άλλο και πότε ψάχνοντας τη μέση... Λες και δεν είναι εδώ η γειτονιά μας. Λες και οι φλόγες του πολέμου με ό,τι συνεπάγονται δε θα έχουν συνέπειες σοβαρές για το λαό μας. Λες και...

Αλίμονο στους λαούς που ψάχνουν το δίκιο τους στους ιμπεριαλιστές και στους λογής εκπροσώπους τους. Το δίκιο κερδίζεται μόνο με αγώνες ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης που θέλει μοιρασιές και γεννάει τους πολέμους.