Μπορεί την προηγούμενη Παρασκευή, μετά τη συνάντηση Αλογοσκούφη - Κακλαμάνη, να έγιναν για πρώτη φορά συγκεκριμένες δηλώσεις υπουργών για επικείμενες «συμπράξεις» του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα και μπορεί οι δηλώσεις αυτές να αφορούσαν στην ανέγερση νοσοκομειακών μονάδων, ωστόσο το ζήτημα «συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» είναι μία από τις κύριες προτεραιότητες, που ΕΕ - κυβέρνηση προωθούν αυτήν την περίοδο. Αυτό το ...«συμπράξεις», βέβαια, μην περάσει από το μυαλό κανενός ότι μπορεί να έχει σχέση με κάποια πραγματική σύμπραξη, συνέργεια ή συνεργασία. Διαδικασία ιδιωτικοποίησης, παραχώρησης και εκχώρησης δημόσιου πλούτου προς το ιδιωτικό κεφάλαιο είναι και το λένε «σύμπραξη», για να αποκτήσει θετική φόρτιση. Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτών των «συμπράξεων», θα μεταβιβάζονται στους μεγαλοεπιχειρηματίες και τις πολυεθνικές, όχι μόνο περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, αλλά και υπηρεσίες, που μέχρι σήμερα παρέχονται από το Δημόσιο.

Η προώθηση των αναγκαίων νομοθετημάτων για τις «συμπράξεις», στην πραγματικότητα, θα σηματοδοτήσει, για τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, την αρχή ενός νέου, ακόμα πιο προσοδοφόρου, κύκλου ...συνεργασίας με τους κυβερνώντες. Κι αν οι κεφαλαιοκράτες έστησαν τα προηγούμενα χρόνια το γνωστό πια μεγάλο φαγοπότι με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, ο καθένας φαντάζεται τι έχει να γίνει τώρα, που οι «συμπράξεις» δεν είναι απλά μια πράξη στιγμιαίας μεταβίβασης, αλλά μια πολιτική, που εξασφαλίζει εγγυημένη δραστηριότητα, δηλαδή, κερδοφόρα τοποθέτηση των ιδιωτικών κεφαλαίων, για αρκετές δεκαετίες. Σε μια περίοδο, δηλαδή, που φαίνονται σημάδια υποχώρησης στους ρυθμούς ανάπτυξης, ακόμη και σημάδια της ύφεσης σε κάποιους κλάδους της οικονομίας, η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί - όπως ακριβώς είχε δρομολογήσει το ΠΑΣΟΚ - μέτρα και πολιτικές, με τις οποίες προσφέρεται «ζωτικός χώρος» για κερδοφόρα δράση του κεφαλαίου.

Τα επιχειρήματα που προβάλλουν οι αρμόδιοι για να μετριάσουν την κατακραυγή για τις αντιδραστικές επιλογές τους είναι ότι με τις «συμπράξεις» το Δημόσιο απαλλάσσεται από μια σειρά δαπάνες, που θα ήταν υποχρεωμένο να κάνει, αν δεν υπήρχε η παρέμβαση του ιδιωτικού κεφαλαίου. Ομως, οι εργαζόμενοι δεν είναι κάφροι, για να τους θολώνουν τα νερά με τέτοιες αηδίες. Το αεροδρόμιο της «Χόχτιφ» και η Αττική Οδός του Μπόμπολα είναι δύο από τα πλέον πολυδιαφημισμένα έργα, που αποκαλύπτουν πως το παραμύθι για τα μικρότερα κονδύλια είναι μια πελώρια απάτη. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα δύο αυτά έργα τα χρυσοπληρώσαμε με δημόσιο χρήμα όταν πρωτοανατέθηκαν, τα ξαναχρυσοπληρώσαμε όταν, για να ολοκληρωθούν, κατεβάλαμε τα απίστευτα πανωτόκια και εξακολουθούν να τα ακριβοπληρώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι, με τα σχετικά τέλη και τα διόδια.