Οι θεωρίες περί κατάργησης των «διαχωριστικών γραμμών», συνοδεύονται συνήθως από την αντίληψη του «τέλους των ιδεολογιών». Στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, την Πέμπτη, επιβεβαιώθηκε ξανά ένα πράγμα: Δεν υπάρχει καμιά διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο τρίγωνο κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - βιομήχανοι. Πολιτικά και ιδεολογικά είναι αξεχώριστοι, ο ένας σάρκα από τη σάρκα του άλλου, σύμμαχοι, εταίροι και συνοδοιπόροι, με κοινά συμφέροντα, επιδιώξεις και οράματα. Και μάλιστα δεν το κρύβουν. Το διαλαλούν, το προβάλλουν και το χαίρονται! Η μόνη διαφορά που εντοπίζεται ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ είναι στο ποιος θα έχει το προνόμιο του διαχειριστή, ποιος θα έχει τη χαρά να εξυπηρετήσει το μεγάλο κεφάλαιο.

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ προχτές, στη συνέλευση των βιομηχάνων υποστήριζε «δίνουμε μάχη για αλλαγή νοοτροπίας. Μάχη εναντίον της συντήρησης. Συντήρηση είναι ο συμβιβασμός με την παλιά Ελλάδα και τις νοοτροπίες που επικράτησαν στο τέλος του 20ού αιώνα». Λίγο αργότερα ο Κ. Καραμανλής επικροτούσε: «Η επίτευξη δυναμικής και βιώσιμης ανάπτυξης απαιτεί ουσιαστική, πολιτική και κοινωνική συνεργασία. Απαιτεί πραγματικά προοδευτική αντίληψη και όχι εμμονή στη συντήρηση αποτυχημένων πρακτικών και νοοτροπιών του παρελθόντος». Ο πρωθυπουργός τόνιζε ότι το νέο αναπτυξιακό πρότυπο «βασίζεται στην ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας και τη συνεχή βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας» και ο Οδ. Κυριακόπουλος περιέγραφε τις ...δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ΣΕΒ, με τη φράση «δυστυχώς δε δίνουμε μόνο μάχη για την επιχειρηματικότητα, την ανταγωνιστικότητα και την οικονομία». Προηγουμένως, ο Γ. Παπανδρέου αναφερόταν στην ανάγκη για «απελευθέρωση αγορών και παράλληλα εύρυθμη λειτουργία τους με την απαραίτητη σωστή εποπτεία» και την «ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας με την αξιοποίηση νέων ευκαιριών και δυνατοτήτων». Και ο Κ. Καραμανλής τόνιζε ότι «βασικό στοιχείο στο νέο αναπτυξιακό πρότυπο είναι η στήριξη της επιχειρηματικότητας», αλλά και ότι, επίσης, «βασικό στοιχείο στο νέο πρότυπο ανάπτυξης είναι η απελευθέρωση των αγορών».

Ολοι μαζί εκδηλώνουν την πίστη τους στην ανταγωνιστικότητα, την επιχειρηματικότητα και την εξωστρέφεια και τώρα, περιμένουν, πώς και πώς, το νομοσχέδιο για τις «συμπράξεις» δημόσιου - ιδιωτικού τομέα που το προβάλλουν ως «τρίτο κρίσιμο πυλώνα της αναπτυξιακής πολιτικής». Και, βεβαίως, στην πρώτη γραμμή των επιλογών του τριγώνου οι νέες ρυθμίσεις για την ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων, οι επαχθείς ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό κ.ο.κ.

Χιλιάδες λέξεις ξοδεύτηκαν στη ΓΣ του ΣΕΒ για να δηλωθεί η ομοφωνία τους στις αλλαγές που ο Οδ. Κυριακόπουλος χαρακτήρισε «στρατηγικής σημασίας», απαιτώντας ακόμα πιο «τολμηρά» βήματα. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η συνεχής επίκλησή τους στην ανάγκη συνεργασίας όλων και κυρίως των θυμάτων τους, της εργατικής τάξης. Γιατί, παρ' όλο που ο πρόεδρος του ΣΕΒ θέλει να εμφανίζει τους εργαζόμενους «φυσικούς συμμάχους» ξέρει - και ξέρουν όλοι τους πολύ καλά - ότι όχι μόνο στέκονται στην απέναντι όχθη από τους εργαζόμενους, αλλά και ότι τα δίκια των εργαζομένων αποτελούν το χειρότερο εφιάλτη τους...