Ενα ακόμα εργοστάσιο ιματισμού κλείνει στα μέσα του Ιούλη. Η εργοδοσία της πολυεθνικής «Τριούμφ» πετάει στο δρόμο 350 εργάτες, στην πλειοψηφία τους γυναίκες. Ερχονται να προστεθούν στις 500 απολυμένες της «Σίσσερ Πάλκο», στις 120 της «Τρικολάν», στις δεκάδες εργάτριες, που απολύονται καθημερινά από τις, μικρές ή μεγαλύτερες, βιοτεχνίες του κλάδου.

Είναι ενδεικτικό ότι η εργοδοσία στην «Τριούμφ» παραδέχεται κυνικά πως δεν κλείνει το εργοστάσιο επειδή έχει ζημιές. Αντίθετα, βάζει λουκέτο, επειδή δεν έχει τα προσδοκώμενα κέρδη. Κι αυτό, όταν, από τον ιδρώτα κάθε εργάτριας στην Ελλάδα, η πολυεθνική κέρδισε περίπου 23.000 ευρώ μόνο το 2002. Κέρδος, όμως, υποπολλαπλάσιο από εκείνο που της εξασφαλίζουν τα εργοστάσιά της στις χώρες όπου η τιμή της εργατικής δύναμης είναι πολύ μικρότερη από ό,τι στην Ελλάδα.

Είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, οι 350 εργάτριες της «Τριούμφ» είναι θύματα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και για τον κεφαλαιοκράτη, χασούρα δε σημαίνει μόνο ζημιές στον ετήσιο ισολογισμό. Χασούρα σημαίνει και κέρδος μικρότερο από εκείνο που θα μπορούσε να έχει, αν αγόραζε την εργατική δύναμη σε ακόμα χαμηλότερη τιμή. Γι' αυτό κλείνει το εργοστάσιο. Γιατί επιζητά περισσότερα, ακόμα κι από τα 23.000 ευρώ που κερδίζει κατά κεφαλήν από τις εργάτριες κάθε χρόνο.

Οι παχυλές αποζημιώσεις που υπόσχεται η εργοδοσία είναι το τυρί στη φάκα των απολύσεων. Είναι σταγόνα στον ωκεανό, μπροστά στα κέρδη που θα σημάνει για την πολυεθνική το κλείσιμο του παραγωγικού τμήματος στην Ελλάδα. Οι εργάτες θα βγουν διπλά χαμένοι από το επικείμενο λουκέτο. Τα χρήματα της αποζημίωσης, αργά ή γρήγορα, θα εξαντληθούν. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το σταθερό μεροκάματο, τη δουλιά με δικαιώματα, που πρέπει να αποτελεί στόχο πάλης για κάθε εργαζόμενο.

Οι εργάτες και οι εργάτριες της «Τριούμφ» έχουν χρέος να αντισταθούν στις απολύσεις. Να παλέψουν για να μείνει το εργοστάσιο ανοιχτό. Και όχι μόνο. Να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στη δουλιά, τη διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, μισθούς που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες τους. Να αποτρέψουν το αίσχος που τους περιμένει με το επίδομα ανεργίας και τα προγράμματα κατάρτισης, με τα οποία η κυβέρνηση επιχειρεί να κουκουλώσει την καλπάζουσα ανεργία, ιδιαίτερα στις γυναίκες.

Η θέση τους δεν είναι με τους καλοθελητές της εργοδοσίας. Με τα παπαγαλάκια των «γενναίων» αποζημιώσεων. Η θέση τους είναι με το ταξικό τους συνδικάτο. Μαζί με το ΠΑΜΕ και τους εργάτες, που δε χαρίζονται στο κεφάλαιο. Που παλεύουν για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, ώστε να βγει η εργατική τάξη στην αντεπίθεση. Γιατί ο ραγιαδισμός δεν ταιριάζει στον εργάτη...