Πόσες και πόσες φορές τις τελευταίες δεκαετίες οι πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις δεν ντύθηκαν με φιλολαϊκό μανδύα, πόσες και πόσες φορές οι κήρυκες της υποταγής δε δικαιολόγησαν τα πιο σκληρά μέτρα για την εργατική οικογένεια με την καραμέλα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της «αναδιανομής του πλούτου»... Και κάθε φορά, το ζωνάρι έσφιγγε ακόμα περισσότερο, το πορτοφόλι ξεφούσκωνε, οι θυσίες μεγάλωναν όχι για τα δήθεν «εθνικά» τους οράματα, αλλά για την ίδια την επιβίωση. Ετσι και τώρα, οι υποσχέσεις και τα ψευτο-οράματα περισσεύουν και μάλιστα, όχι μόνο από την κυβέρνηση που έχει δρομολογήσει την επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα σε όλα τα μέτωπα, αλλά και από το ΠΑΣΟΚ, που συναινεί πλήρως με την ασκούμενη πολιτική και ζητάει την εφαρμογή της με πιο έντονους ρυθμούς.

Είναι χαρακτηριστικές οι πρόσφατες τοποθετήσεις του Γ. Παπανδρέου και της Α. Διαμαντοπούλου για τα ζητήματα της Παιδείας. Το πνεύμα τους είναι: πλήρης ιδιωτικοποίηση και πλήρης διαφοροποίηση της Εκπαίδευσης. Δηλαδή, το κάθε σχολείο να έχει τα δικά του προγράμματα, το κάθε παιδί να διδάσκεται διαφορετικά πράγματα, άλλη Παιδεία στην Κηφισιά κι άλλη στο Πέραμα, άλλη στο χωριό, άλλη στην πόλη, ανάλογα με τις... δυνατότητες του κάθε σχολείου να κάνει «άνοιγμα» στην «τοπική κοινωνία», δηλαδή να βρει σπόνσορες και χορηγούς, να υποταχτεί στα ευρωπρογράμματα που θα του εξασφαλίσουν λίγα ψίχουλα, φτάνει να ευλογεί το μονόδρομό τους, φτάνει να διαμορφώνει από πολύ νωρίς υποταγμένες νεανικές συνειδήσεις.

Μιλούν για «πολλές» και «ίσες» «ευκαιρίες Εκπαίδευσης». Δηλαδή, μετατροπή της Εκπαίδευσης από δικαίωμα σε ευκαιρία, για όποιον μπορεί κι όποιον έχει να την... αρπάξει. Κι αν δεν την αρπάξει, υπεύθυνος θα είναι ο ίδιος που δε θα 'χει να πληρώσει στους ιδιώτες που θα την πουλούν κι όχι το κράτος που δεν εξασφαλίζει καθολικό και ισότιμο εκπαιδευτικό σύστημα για όλα τα παιδιά!

Με άλλα λόγια, μπορεί να μην έχεις παντελόνι να βάλεις αλλά θα ξέρεις να κουνάς το «ποντίκι» του υπολογιστή. Αυτό είναι το «όραμά» τους για την «κοινωνία της γνώσης», για την «έξυπνη Ελλάδα». Είναι το όραμα της «νέας εποχής», των μεγαλύτερων κερδών για το κεφάλαιο, της μεγαλύτερης εκμετάλλευσης για τους λαούς.