Η Γαλλία με τις πρόσφατες αποφάσεις της κυβέρνησής της μπήκε «στο γύψο», για να αντιμετωπιστεί, λέει, «η έκρυθμη κατάσταση των ταραξιών». Και, βέβαια, το κλίμα που έντεχνα φτιάχνεται από τα γαλλικά και διεθνή μέσα, είχε και το «αποτέλεσμα». Σήμερα, τρεις στους τέσσερις Γάλλους εμφανίζονται να δηλώνουν ότι συμφωνούν με τα μέτρα έκτακτης ανάγκης για απαγόρευση της κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες. Η γαλλική άρχουσα τάξη ξέθαψε από το «οπλοστάσιό» της ένα νόμο του 1955 και είναι χαρακτηριστικό ότι ο νόμος αυτός ψηφίστηκε την εποχή του αλγερινού πολέμου και κατά του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος του αλγερινού λαού, όταν η Αλγερία ήταν αποικιοκρατούμενη επαρχία της Γαλλίας. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι που εξεγείρονται, όπως οι νέοι των προαστίων, αντιμετωπίζονται ως«σκλάβοι στα δεσμά» που τους καταδικάζει η καπιταλιστική κυριαρχία, καταπιεσμένοι και εξαθλιωμένοι στο έπακρο, χωρίς ζωή, την οποία τολμούν να διεκδικήσουν, γι' αυτό και τους βάζουν «στο γύψο». Η κίνηση αυτή δεν αποκλείεται να αποτελέσει μια πρόβα τζενεράλε, έναν «πιλότο», για τον τρόπο αντιμετώπισης, που μπορεί να επιλέξει σε κάθε μαζική λαϊκή κινητοποίηση μη ανοχής ή και αμφισβήτησης του συστήματος της εκμετάλλευσης από τους λαούς ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός.

Ο ξεσηκωμός των εργατικών συνοικιών του Παρισιού και άλλων πόλεων είναι από εκείνα τα φαινόμενα, που επιβεβαιώνουν ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει λύση στα λαϊκά προβλήματα. Ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης στη Γαλλία, τις μορφές πάλης που χρησιμοποιούν οι αγανακτισμένοι νέοι των γκέτο, ένα είναι σίγουρο, ότι η ταξική σύγκρουση είναι εδώ.

Στην αιχμή της σύγκρουσης βρίσκονται σήμερα Γάλλοι άνεργοι, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και που πολλοί απ' αυτούς προέρχονται από οικογένειες εργατών μεταναστών από τη Β. Αφρική και τις πρώην γαλλικές αποικίες. Οικογένειες, οι οποίες στο παρελθόν ξεζουμίστηκαν, στην κυριολεξία, ως φτηνό εργατικό δυναμικό από το γαλλικό κεφάλαιο, στοιβαγμένοι στις εργατικές κατοικίες «γκέτο» των προαστίων των πόλεων, καταδικασμένοι στη μοίρα των «αθλίων» της καπιταλιστικής κοινωνίας. Σήμερα, αυτοί οι εργαζόμενοι, τα παιδιά τους, γέννημα - θρέμμα της Γαλλίας και υποτίθεται με όλα τα δικαιώματα των Γάλλων πολιτών, βλέπουν ότι στην πράξη αντιμετωπίζονται από την κυρίαρχη πολιτική ως παρείσακτοι. Και, φυσικά, εκεί όπου υπάρχει ανεργία, ανέχεια και κανένα μέλλον, εκεί δημιουργούνται και προϋποθέσεις κοινωνικών «εκρήξεων» σαν αυτή, που, ανεξάρτητα από το επίπεδο του ταξικού της προσανατολισμού (αυτό είναι υπόθεση και του υποκειμένου της ταξικής πάλης), αποκαλύπτει το κοινωνικό ζήτημα που ζητά διέξοδο.

Σήμερα και η εργατική τάξη της Ελλάδας (ντόπιοι και ξένοι εργάτες) μπορεί με αφορμή τις εξελίξεις στη Γαλλία να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα. Κατ' αρχήν, έχει γκρεμιστεί το δήθεν «πολιτισμένο» και «ανθρωπιστικό» πρόσωπο και μοντέλο της Γαλλίας. Χιλιάδες είναι οι άνεργοι και οι εξαθλιωμένοι από τις αντιλαϊκές πολιτικές. Για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των εργαζομένων και των μεταναστών, πρέπει να παλέψουν σαν τμήματα της ίδιας τάξης, της εργατικής, ενάντια στην αστική εξουσία. Και εδώ ο δρόμος είναι ένας: Ενταση του ταξικού ανειρήνευτου αγώνα. Ενταση της πολιτικού αγώνα για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Μόνο με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας μπορούν να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες σε όλους τους τομείς.