Βγαίνω από την πολιτική φτωχότερος απ' ό,τι μπήκα, δήλωσε μετά την αποπομπή του ο Γ. Παλαιοκρασσάς κι ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια του. Αλλά, γιατί εμφανίζεται συγκινημένος ο πρώην πρόεδρος της ΔΕΗ; Μήπως επειδή, «λόγω ανωτέρας βίας», δεν τα κατάφερε να προστατέψει τα συμφέροντα των φτωχών καταναλωτών, που πληρώνουν ακριβά το ηλεκτρικό ρεύμα; Μήπως επειδή «μεγάλα και άνομα συμφέροντα» τον πολέμησαν, εμποδίζοντάς τον να χτυπήσει τη διαφθορά και τη διαπλοκή, που λυμαίνονται τις ΔΕΚΟ; Αν είναι έτσι, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Γ. Παλαιοκρασσάς και η κυβέρνηση της ΝΔ, που τον τοποθέτησε στο πόστο του, ενδιαφέρονται για το λαό και όχι για τα συμφέροντα της οικονομικής εξουσίας.

Ομως, ούτε το παρελθόν του εν λόγω πολιτικού, ούτε και το παρόν της κυβέρνησης δείχνουν κάτι τέτοιο. Ο ίδιος, και ως υπουργός παλιότερα και ως πρόεδρος της ΔΕΗ, διακρίθηκε για τη δογματική του επιμονή και την ακλόνητη στοχοπροσήλωσή του στη διαχείριση μιας πολιτικής, που υπηρετεί, αταλάντευτα, τα σχέδια και τις επιδιώξεις της πλουτοκρατίας, στρεφόμενη, με συνέπεια και ζήλο, κατά των λαϊκών συμφερόντων. Και μπορεί να μην πλούτισε ο ίδιος από τις υπηρεσίες που προσέφερε - δεν το ξέρουμε και, εν πολλοίς, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία - αλλά οπωσδήποτε κάποιοι ωφελήθηκαν από την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, στην οποία, με τη θέλησή του, συνέβαλε. Κι αυτοί δεν είναι οι φτωχοί άνθρωποι.

Προς τι, λοιπόν, τα δάκρυα του Γ. Παλαιοκρασσά; Κλαίει γιατί φεύγει «άδοξα», χωρίς να του αναγνωρίζεται η προσφορά του στην παράταξή του και στην τάξη του; Στενοχωριέται γιατί δε θα είναι αυτός, που θα περηφανεύεται ότι «αποτέλειωσε» τη ΔΕΗ; Λυπάται γιατί δεν τα κατάφερε να παραδώσει τα «φιλέτα» της Ενέργειας σ' εκείνους που ήθελε; Ο,τι απ' αυτά κι αν συμβαίνει, το ίδιο κάνει. Κι, επομένως, ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να τον συμμερίζεται και να τον συμπονεί. Αντιθέτως, έχει κάθε δικαίωμα και την υποχρέωση να του καταλογίσει τις προσωπικές ευθύνες για τη συμμετοχή του στην υλοποίηση μιας πολιτικής, που αφαιρεί, συνεχώς, λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις.

Αυτή η πολιτική δεν είναι πρόβλημα που αφορά μόνο τα πρόσωπα που τη διαχειρίζονται, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, είναι πολιτικά υπόλογα έναντι του λαού. Είναι, κυρίως, υπόθεση ταξικών επιλογών, που καθορίζονται από το μεγάλο κεφάλαιο και δεν αλλάζει με την αντικατάσταση κάποιων από τους διαχειριστές της. Για ν' αλλάξει, είναι αναγκαίο να ανατραπεί το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που την παράγει και την αξιοποιεί. Κι αυτή η ανατροπή προϋποθέτει την οργάνωση των λαϊκών αγώνων για την αλλαγή των συσχετισμών, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ώστε να αναδειχτεί η Λαϊκή Εξουσία, η οποία θα εφαρμόσει μιαν άλλη πολιτική κατά των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας και προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.