Τρεις μετανάστες από την Γκάνα κρύφτηκαν στον άξονα του τιμονιού φορτηγού πλοίου και επί δεκαπέντε ολόκληρα μερόνυχτα ταξίδευαν με προορισμό την Ελλάδα. Χωρίς νερό και φαγητό, εκτεθειμένοι στα κύματα της θάλασσας, απροστάτευτοι από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, σε βαθμό τέτοιο ώστε ο ένας να μην αντέξει και να πεθάνει εν πλω. Οι άλλοι δυο έγιναν αντιληπτοί από εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης στο Πέραμα, την ώρα που το πλοίο προσέγγιζε για επισκευές. Από την τρύπα πάνω από το τιμόνι, στην πρύμνη του πλοίου, κουνούσαν τα χέρια τους για να απεγκλωβιστούν. Σκηνικό φρίκης, όπως καταγράφηκε στο ρεπορτάζ του «Ρ» την περασμένη Τρίτη...

Λίγες μέρες νωρίτερα, ο πρόεδρος και η γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, χόρευαν για τις ανάγκες της κάμερας κογκολέζικους παραδοσιακούς χορούς, στην εκδήλωση που διοργάνωσε το ΠΑΣΟΚ για τους μετανάστες σ' ένα - μισοάδειο - γυμναστήριο της Αθήνας. Και μέσα σ' όλα αυτά, ένας από τους εκπροσώπους του ΣΥΝ στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ανερυθρίαστα δήλωνε σε πρόσφατη συνεδρίαση του οργάνου ότι οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας θα παραμένουν ανεφάρμοστες στην Ελλάδα όσο δε φεύγουν οι ξένοι εργάτες. Παραφωνία; Ισως. Σίγουρα όμως επικίνδυνη. Οσο για την επίσημη κυβερνητική πολιτική, η αντιμεταναστευτική νομοθεσία στα πλαίσια της ΕΕ είναι από μόνη της δηλωτική για την κρατική «πρόνοια» απέναντι στους μετανάστες σε όλες τις χώρες της Ευρωένωσης.

Η αγωνία της φυγής με κάθε μέσο από τη ρημαγμένη πατρίδα, στο κυνήγι μιας καλύτερης ζωής, είναι αυτό που έσπρωξε τους τρεις μετανάστες στην απέλπιδα απόφαση να «ταξιδέψουν» από την Γκάνα μισοχωμένοι για δυο βδομάδες στα νερά της θάλασσας. Ποιος πραγματικά ευθύνεται για το γεγονός ότι χρειάστηκε να παίξουν κορόνα γράμματα τη ζωή τους (με τον έναν τελικά να χάνει το μακάβριο στοίχημα) και τι θα έβρισκαν στη νέα τους πατρίδα, ίσως να μην τους απασχόλησε καθόλου. Οπως και χιλιάδες άλλους, ανώνυμους και κάθε ηλικίας, στη συντριπτική τους πλειοψηφία από τις γωνιές εκείνες της Γης που ο ιμπεριαλισμός φρόντισε να ρημάξει με τον πιο βάρβαρο τρόπο.

Στους απόκληρους από την Γκάνα, κανείς ποτέ δεν είπε ότι οι χώρες της ΕΕ θεωρεί «ευπρόσδεκτους» τόσους μετανάστες, όσους ακριβώς χρειάζεται το κεφάλαιο. Οτι χτίζει σύγχρονα στρατόπεδα για να τους στεγάσει. Οτι για να αποκτήσεις πράσινη κάρτα πρέπει να «φτύσεις αίμα», να πληρώσεις χρήμα. Οτι ακόμα κι αν νομιμοποιηθείς, η εκμετάλλευση του εργοδότη θα παραμείνει ίδια, διπλά σκληρή. Οτι το πολιτικό άσυλο δίνεται με το σταγονόμετρο. Κανείς δεν τους προειδοποίησε ότι εκείνοι που θα τους κάνουν τα γλυκά μάτια, είναι οι ίδιοι που στηρίζουν τις επεμβάσεις και ρημάζουν πατρίδες, οι ίδιοι που ευθύνονται για την αντιμεταναστευτική νομοθεσία. Κανείς δεν τους είπε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ίδιος, είτε τους διώχνει από την πατρίδα, είτε τους «υποδέχεται» στη «γη της επαγγελίας», για να τους απελάσει ξανά ή να τους εντάξει με δυσβάσταχτους όρους στη μηχανή της βαθιάς εκμετάλλευσης.