Το να υπερασπίζεις με νύχια και με δόντια το ευρωοικοδόμημα των μονοπωλίων, επιχειρώντας συγχρόνως να μην έρθεις σε διάσταση με το λαϊκό αίσθημα δυσαρέσκειας και οργής που προκαλούν οι αντιλαϊκές του αποφάσεις, δεν είναι καθόλου εύκολο. Οι νοητικοί ακροβατισμοί που απαιτούνται πολλές φορές οδηγούν σε ανώμαλες προσγειώσεις...

Αυτό παθαίνει συχνά η ηγεσία του ΣΥΝ, προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, αυτό έπαθε και με την ανακοίνωση που εξέδωσε για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Οπου ισχυρίζεται ότι η μείωση του κοινοτικού προϋπολογισμού είναι απαγορευτική για μια Ευρώπη ενωμένη, κοινωνική, δημοκρατική. Υπόθεση εργασίας: Αν σ' αυτή τη σύνοδο επιτυγχανόταν μια γενναία αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού θα ξημέρωνε μια Ευρώπη της δημοκρατίας και της υπεράσπισης των λαϊκών δικαιωμάτων; Θα σταματούσε, δηλαδή, ο οδοστρωτήρας που ακάθεκτος ισοπεδώνει εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα; Θα παραγραφόταν αυτομάτως η πρόσφατη απόφαση για φακέλωμα των τηλεπικοινωνιών των Ευρωπαίων πολιτών που συνιστά θανάσιμο πλήγμα για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες;

Μα, αντιτείνουν οι κύριοι του ΣΥΝ μέσα από την ανακοίνωσή τους, για όλα αυτά φταίνε «οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις που αδυνατούν να υπερβούν την κρίση που οι ίδιες έχουν προκαλέσει και στο έδαφος της οποίας έχει εμφανιστεί μια ακραιφνής νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την Ευρώπη από τον Τόνι Μπλερ, με στόχο την πλήρη κατεδάφιση όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων»! Περιβόλι. Αραγε, αν ξεφορτωθούμε τον κ. Μπλερ θα ξεφορτωθούμε και τη νεοφιλελεύθερη αντίληψή του; Αραγε, είναι οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις που προκαλούν «κρίση» ή οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί είναι δομικό συστατικό του καπιταλισμού; Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, συνολικά η ΕΕ, εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τα οποία στη δοσμένη φάση ζητούν εφαρμογή νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Τρέφει και σκορπά αυταπάτες όποιος προσωποποιεί το θέμα, όποιος απαλλάσσει τον καπιταλισμό από τις ευθύνες για τα όσα επιφέρει στα λαϊκά στρώματα και τις επιρρίπτει σε κάποιον, κοινωνικά ανάλγητο ηγέτη. Με τον καπιταλισμό πρέπει να ξεμπερδεύουν οι λαοί και κατά συνέπεια και με όσους τον εκπροσωπούν στο πολιτικό επίπεδο.

Στη διάχυση αυταπατών συνεισφέρει ακόμα και η ανακοίνωση του ΣΥΝ, με την οποία χαιρετίζει την απόφαση της ΕΕ να δεχτεί ως υποψήφια για ένταξη χώρα την ΠΓΔΜ, καθώς δημιουργεί ελπίδες πως η απόφαση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε εξομάλυνση των σχέσεων Ελλάδας - ΠΓΔΜ, στην καλή γειτονία και στον αμοιβαίο σεβασμό, μακριά από εθνικισμούς... Οπως συνέβη ας πούμε με την άλλη γείτονα χώρα, την Τουρκία; Κι ας μην αναφερθούμε στο τι περιμένει και το λαό της ΠΓΔΜ, εάν και εφόσον αυτή ενταχτεί στην ΕΕ και πως οι πολιτικές της όχι μόνο εγγύηση για την αντιμετώπιση του εθνικισμού δεν αποτελούν, αλλά ακριβώς το αντίθετο...