Στα δυο, σχεδόν, χρόνια της διακυβέρνησης από τη ΝΔ, πάνω από τριάντα στελέχη της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού, που αυτή διόρισε, παραιτήθηκαν ή εκδιώχτηκαν. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αυτό το «φαινόμενο» σχετίζεται με τη «διακηρυγμένη και αδιαπραγμάτευτη» θέση της για την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής στο δημόσιο βίο και δε χάνει την ευκαιρία να δηλώνει ότι θα παραμείνει αταλάντευτη στο δρόμο της «τιμιότητας» και της «ταπεινότητας», που διακήρυξε προεκλογικά. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει ότι το «φαινόμενο» σχετίζεται με το «ποιόν» των κυβερνητικών στελεχών, τα οποία «έλκονται» από τη διαφθορά και «έρπουν» στη διαπλοκή, επιχειρώντας να ξεχαστεί ότι το ίδιο, ως κυβέρνηση, ήταν «μέχρι τα μπούνια» χωμένο στο «βούρκο».

Αλλά, ας δούμε γιατί απολύονται τα κυβερνητικά στελέχη. Εν πρώτοις, να σημειώσουμε ότι ουδείς έφυγε επειδή διαφώνησε με την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Απεναντίας, όλοι οι «φευγάτοι» κινήθηκαν, πειθήνια, στην κατεύθυνση υλοποίησης των κυβερνητικών επιλογών για ένταση της επίθεσης σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Οι λόγοι της αποχώρησης ή της εκδίωξης των περισσοτέρων αφορούν σε «λάθη»... επικοινωνιακού χαρακτήρα που διέπραξαν. Και η κριτική που τους γίνεται, σε «εσωτερικό επίπεδο», είναι ότι αποδείχτηκαν «επικοινωνιακά απρόσεκτοι» και «πολιτικά αφελείς» και εξέθεσαν την κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας το διεφθαρμένο πρόσωπό της, που κρύβεται πίσω από τα «μεγάλα λόγια» περί «καθαρότητας» και «ταπεινότητας».

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: Γιατί ο πρωθυπουργός παίρνει, μάλλον εύκολα, τις αποφάσεις για απομάκρυνση κυβερνητικών στελεχών που «εμπλέκονται» σε τέτοιες υποθέσεις, δίνοντας «αντιπολιτευτική τροφή» στο ΠΑΣΟΚ; Δεν αντιλαμβάνεται ότι, μ' αυτό τον τρόπο, υπονομεύεται η λειτουργία της κυβέρνησής του; Το θέμα είναι αν μπορεί να κάνει διαφορετικά, όταν ο ίδιος έθεσε ως «πρώτη προτεραιότητα» τη διατήρηση του «ίματζ» μιας κυβέρνησης που «δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της» σε ζητήματα «πολιτικής ηθικής». Kαι όταν η πίεση που του ασκούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης γι' αυτό το ζήτημα είναι τέτοια που δεν του αφήνει περιθώρια να κάνει τον ανήξερο ή τον αδιάφορο γι' αυτού του είδους τα «παραπτώματα» κυβερνητικών παραγόντων, που βγαίνουν στη δημοσιότητα...

Δε γνωρίζουμε αν ο Κ. Καραμανλής θεωρεί σήμερα ότι πιθανόν να «λάθεψε» αναδεικνύοντας το ζήτημα της «πολιτικής ηθικής» σε κυρίαρχο κριτήριο αξιολόγησης της κυβέρνησής του. Ομως, σήμερα, όλοι αντιλαμβάνονται ότι μια κυβέρνηση, όπως και η δική του, που κινείται στη «δίνη» των αντιμαχόμενων καπιταλιστικών συμφερόντων, δεν μπορεί - ακόμα κι αν το ήθελε - να μείνει έξω από τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Αλλωστε, όπως ο ίδιος δήλωσε, έχει διαβάσει τον Μαρξ και θα έπρεπε να γνωρίζει ότι ο καπιταλισμός είναι, εκ της φύσεώς του, τόσο βρώμικος, που δεν μπορεί να «ξεπλυθεί» με τίποτε κι από κανέναν. Και μέχρι να ανατραπεί και να «καθαρίσει ο τόπος», θα συνεχίζει να «βρωμίζει» τις κυβερνήσεις, τα κόμματα κι όλους όσοι είναι ταγμένοι να τον υπηρετούν, από όποια θέση κι αν κατέχουν...