Ορισμένοι νόμισαν ότι βρήκαν ευκαιρία να στήσουν το ΚΚΕ στον τοίχο! Κι άρχισαν να χύνουν τη χολή τους. Ο λόγος για τα «γνωστά» και μη εξαιρετέα παπαγαλάκια, που ανέλαβαν, μέσω εφημερίδων, να περιγράψουν το «κλίμα», μέσα στο οποίο εκδηλώθηκε η επίθεση κατά του προέδρου της ΓΣΕΕ, να ανιχνεύσουν την «ατμόσφαιρα» και όχι μόνον αυτό, αλλά, ως Πουαρώ της πεντάρας, να βρουν τους «ηθικούς αυτουργούς»... Ο ένας ανέλαβε να μας μεταφέρει ότι η Χαριλάου Τρικούπη είναι ενοχλημένη από τον Περισσό... γιατί είδε στον ύπνο του ότι το ΚΚΕ δεν καταδίκασε την επίθεση! Ο άλλος περιγράφει το «σάπιο πολιτικό κλίμα», μέσα στο οποίο έγινε η επίθεση, όπου, όπως γράφει, «η παλαιο-Αριστερά δε χάνει την ευκαιρία να καταγγέλλει τη ΓΣΕΕ ως υποταγμένη»!!! Οταν αυτά γράφουν παιδιά της «δημοκρατικής παράταξης», δεν είναι περίεργο, που ένας τρίτος, του «νεοφιλελεύθερου» πνεύματος, κατατάσσει την ανοιχτή και αγωνιστική δράση του ΠΑΜΕ, «στην ίδια κουλτούρα της βίας» με αυτήν που ασκήθηκε σε βάρος του Χ. Πολυζωγόπουλου...

«

Μωραίνει Κύριος...»; Καθόλου. Απλώς, πρόκειται για άξιους μαθητές του Γκαίμπελς. Βέβαια, η συγκεκριμένη προπαγάνδα αποβλέπει και σε πιο άμεσους πολιτικούς στόχους. Κάτω από το συναισθηματικό βάρος, που δημιούργησε η επίθεση σε βάρος του προέδρου της ΓΣΕΕ, σπεύδουν να ενοχοποιήσουν κάθε έναν που ασκεί κριτική στην πολιτική της Συνομοσπονδίας. Να ταυτίσουν την ανοιχτή κριτική των ταξικών δυνάμεων και τους αγώνες τους με τη δράση των «γνωστών - αγνώστων». Να εξομοιώσουν την ιδεολογική, πολιτική και συνδικαλιστική διαπάλη με τις ενέργειες των συγκεκριμένων ροπαλοφόρων. Επιτίθενται στο ΠΑΜΕ, για να βγάλουν λάδι τη στρατηγική της ΓΣΕΕ...

Κάνουν ότι δε γνωρίζουν - ενώ το γνωρίζουν - ότι το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι κομμουνιστές, αυτή η «παλαιο-Αριστερά» - όπως την αποκαλούν, προφανώς θέλοντας να τη διαχωρίσουν από τη «νεο-αριστερά» - από πολύ παλαιά, από τα πρώτα βήματα του κινήματος, είχαν και έχουν ξεκάθαρες θέσεις για τη στάση, την τακτική και πρακτική του εργατικού κινήματος, της πρωτοπορίας της λαϊκής μαζικής πάλης. Και μόνον αυτή η «παλαιο-Αριστερά» υπήρξε πάντα θύμα μιας τέτοιας πρακτικής, εκ μέρους του αστικού κράτους, του κεφαλαίου και διαφόρων μηχανισμών.

Φυσικά και δε χρειάζεται εδώ να επαναλάβουμε ότι οι ταξικές δυνάμεις δε θα φιμωθούν. Δε θα αυτολογοκριθούν. Θα συνεχίσουν να ασκούν ανοιχτή και δημόσια κριτική στην τακτική και πρακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, στους εκπροσώπους της, όπως και θα συνεχίσουν να αντιτίθενται σε κάθε είδους «γνωστούς - άγνωστους», είτε αυτοί είναι με κουκούλα, είτε χωρίς κουκούλα. Με οργάνωση και αγώνα θα δίνουν απάντηση σε κάθε μορφή καταστολής, που όλο και πιο πολύ εξαπλώνουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις του...