Αν δάγκωναν τις γλώσσες ή τις πένες τους, αρκετοί δημοσιογράφοι θα δηλητηριάζονταν αυτές τις μέρες. Φαρμάκι στάζουν τα γραπτά και τα λεγόμενά τους για την απεργία των ναυτεργατών και, καθόλου τυχαία, για όσους πρωτοστάτησαν σ' αυτή, όπως και σε κάθε άλλον αγώνα, τους κομμουνιστές, το ΚΚΕ. Δεν είναι η πρώτη φορά. Δε θα είναι η τελευταία. Δεν πρωτοτυπείτε, κύριοι. Στα 90 περίπου χρόνια ζωής του ΚΚΕ και στα πολύ περισσότερα της εργατικής τάξης κάμποσοι ...Πρετεντέρηδες του «Βήματος», της «Καθημερινής», της «Απογευματινής», ανακάλυπταν «δάκτυλο» πίσω από κάθε αγώνα. Αποδείχτηκαν πάντα πολύ μικροί να τα βάλουν, και με την εργατική τάξη, και με τους αγώνες της, και με το ΚΚΕ.

Αν ζητάνε ντε και καλά υποκινητές ας ψάξουν κατά του Μαξίμου και στην κατεύθυνση των γραφείων των αφεντικών τους. Εκεί βρίσκονται οι υποκινητές των αγώνων. Στην αντιλαϊκή πολιτική και τα προβλήματα που φορτώνει στις πλάτες μας. Κι ας φροντίσουν να έχουν απόθεμα μελανιού, γιατί όσο αυτή η πολιτική θα συνεχίζεται τόσο θα ξεδιπλώνονται νέοι αγώνες. Και οι κομμουνιστές θα είναι πάντα εκεί, πρώτοι και καλύτεροι. Ας το χωνέψουν καλά αυτό, όπως και το γεγονός ότι οι κομμουνιστές είχαν, έχουν και θα έχουν ασύγκριτα μεγαλύτερη του εκλογικού ποσοστού τους απήχηση και επιρροή μέσα στο λαό.

Είναι τιμή για τους κομμουνιστές, κι όχι ντροπή, ότι είχαν αποφασιστική συμβολή και έδωσαν τον τόνο στην κινητοποίηση ενός κλάδου, όπου έχουν πλειοψηφία σε 2 μόνο από τα 14 σωματεία της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας (ΠΝΟ). Είναι τιμή που οι ναυτεργάτες κι όχι μόνο αναγνωρίζουν στους κομμουνιστές τη συνέπεια, τη μαχητικότητα, την αδιάλειπτη παρουσία τους στον αγώνα για τα συμφέροντα του κλάδου τους και της εργατικής τάξης συνολικά. Και φυσικά είναι επιπλέον τιμή μας που αυτό ενοχλεί τον κ. Αλαφούζο και τους αρθρογράφους της «Καθημερινής», τους υπεύθυνους της «Απογευματινής», και τους υπόλοιπους ομοϊδεάτες τους του «Βήματος»...

Οπως τιμή μας είναι η πίστη μας στο ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Αυτό κι αν τους κάθεται στο στομάχι, των «Πρετεντέρηδων» της δημοσιογραφίας. Ασφαλώς, για πολλούς του είδους τους, νόμος είναι το δίκιο του εφοπλιστή, του κεφαλαιοκράτη και φυσικά, για να το υπερασπίσουν, είναι αναγκασμένοι να χύνουν χολή, να πετάνε λάσπη, να ξερνούν ωμό αντικομμουνισμό, να διασπούν και να διαχωρίζουν τους εργάτες, το λαό. Αποκαλύπτουν και έτσι ότι φοβούνται τη στιγμή που αυτός ο λαός θα επιβάλει το δίκιο του. Ας είναι σίγουροι, όμως, πως η ώρα αυτή θα 'ρθει και ο λαός θα αποτινάξει από τη ράχη του τα παράσιτα που του απομυζούν τον ιδρώτα και το αίμα.