Στα συμπεράσματα που προσφέρει η ίδια η ιστορική πείρα αλλά και η καθημερινή εμπειρία της ταξικής πάλης πρέπει να σκύψει σήμερα κάθε εργάτρια, αλλά και ολόκληρη η εργατική τάξη, στην οποία αναλογεί ειδικό καθήκον αλλά και ειδικό όφελος από την πάλη για την ισοτιμία των δύο φύλων. Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο ότι ως «Μέρα της Γυναίκας» καθιερώθηκε μια μέρα που εργάτριες απέργησαν και διαδήλωσαν για να δουλεύουν 10 αντί για 16 ώρες, για να αμείβονται με μεροκάματα ίσα με αυτά των ανδρών συναδέλφων τους. Οπως, καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η αστική τάξη όχι μόνο πασχίζει να αποσυνδέσει την 8η Μάρτη από την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων, αλλά και αποσιωπά ακόμα και το πώς καθιερώθηκε...

Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που η ανισοτιμία της γυναίκας βαθαίνει. Αλλά και η αποφασιστική της ένταξη στο ταξικό εργατικό και στο ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα κρίνεται όλο και πιο επιτακτική, ώστε συνολικά οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να βάλουν ανάχωμα στην αντεργατική λαίλαπα που σαρώνει κάθε τους δικαίωμα. Στο όνομα της «ισότητας», οι εργαζόμενες μετρούν διαρκώς νέες απώλειες. Μετά την απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας, την επιμήκυνση του εργάσιμου βίου, τώρα αναμένεται να καταργηθεί εντελώς το δικαίωμα στην πρόωρη σύνταξη. Στο όνομα του «συγκερασμού της οικογενειακής και της εργασιακής ζωής» η ΕΕ (με τη στήριξη όλων των «ευρωλάγνων» κομμάτων) «παράγει» και γενικεύει νέα μέτρα, όπως, για παράδειγμα, η μερική απασχόληση, για να ασχοληθεί η εργάτρια και με τα του σπιτιού και των παιδιών αφού η κρατική κοινωνική πολιτική είναι ανύπαρκτη.

Η όξυνση των προβλημάτων για τις εργαζόμενες «καθρεφτίζεται» ακόμα και στα στοιχεία που επίσημα δίνουν στη δημοσιότητα τα επιτελεία της ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με στατιστική έρευνα της «Γιουροστάτ», για το 2006, ο δείκτης ανεργίας στις Ελληνίδες φτάνει το 15,5%, για τις Ευρωπαίες το 9,6%. Οταν τα αντίστοιχα ποσοστά στους άνδρες κυμαίνονται στο 6,4% και στο 7,6%. Επίσης, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, αυξήθηκε ο μέσος όρος ηλικίας στην οποία οι Ελληνίδες αποκτούν παιδί (28 από 26 χρόνια το 1994). Ενώ κατατάσσονται στην πέμπτη (από τις 25) χαμηλότερη θέση γονιμότητας.

Η κατάσταση βέβαια είναι γνωστή, όσο κι αν κάποιοι την «ανακαλύπτουν» μια φορά το χρόνο. Το θέμα είναι, πώς αυτή η κατάσταση εξηγείται, ποια είναι η διέξοδος που προβάλλεται. Γιατί, συχνά, Ευρωπαίοι και ντόπιοι ιθύνοντες αποδίδουν την υψηλή γυναικεία ανεργία στα χαμηλά - σε σχέση με τα αντίστοιχα των άλλων κρατών-μελών - ποσοστά μερικής απασχόλησης. «Ξεχνούν» να μιλήσουν για την ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, που απαγορεύουν σε όλο και περισσότερα νεαρά ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά.

Συναίνεση και ενσωμάτωση, ή αντίσταση και αγώνας. Αυτές είναι οι βασικές επιλογές που ανοίγονται μπροστά σε κάθε εργάτρια, σε κάθε γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων. Και με βάση αυτές καλείται να χαράξει την πορεία της κάθε μέρα, σε κάθε μάχη, μικρή και μεγάλη.