Δεύτερο: Μιλούν όλοι για το ρόλο που μπορεί να παίξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην περιφερειακή ανάπτυξη μέσω της διαχείρισης πόρων. Ηδη, όμως, η ΚΕΔΚΕ με συμφωνία και των τριών κομμάτων ζητά φορολογικές αρμοδιότητες και δυνατότητα συμπράξεων με ιδιώτες. Χαράτσωμα δηλαδή των εργαζομένων και άνοιγμα της πόρτας για άλωση κάθε τομέα από το κεφάλαιο. Ποιος μπορεί να πιστέψει στα σοβαρά ότι κάτι τέτοιο θα αποβεί υπέρ του λαού και της ανάπτυξης της περιφέρειας;

Τρίτο: Κατατίθεται από την «ανανεωτική αριστερά» στην Ευρώπη η πρόταση για κρατική παρέμβαση, ενίσχυση του ελεγκτικού ρόλου του κράτους και δημιουργία περισσοτέρων δημόσιων επιχειρήσεων. Και το ΚΚΕ υπεραμύνεται των δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά σε συνάρτηση με πάλη για πολιτικές αλλαγές, αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας, της ιδιοκτησίας. Διαφορετικά, η δημόσια επιχείρηση δεν έχει μέλλον σε καθεστώς απελευθέρωσης της αγοράς. Δημόσιες επιχειρήσεις που θα λειτουργούν σαν καπιταλιστικές όπως προτείνεται, τίποτα το διαφορετικό δε θα προσφέρουν ούτε στους εργαζόμενους σ' αυτές ούτε στο λαό συνολικά.

Τέταρτο: Συνδέεται το θέμα της περιφερειακής ανάπτυξης με τα περί «τοπικών κοινωνιών» που προβάλλει ο ΣΥΝ ενόψει των εκλογών. Ομως, τα προβλήματα ανάπτυξης υπέρ των λαϊκών αναγκών άπτονται της κεντρικής πολιτικής γραμμής κι όχι κάποιας «τοπικής»! Ανάπτυξη σημαίνει να ζει καλά ο κόσμος, αν εργάζεται και κάτω από ποιες συνθήκες, τι δικαιώματα και παροχές απολαμβάνει κ.ο.κ. Κι αυτό είναι πρόβλημα βαθύτατα ταξικό πολιτικό, για το οποίο πρέπει να δίνεται καθαρή απάντηση.