Ο κύριος Πολυζωγόπουλος και οι συν αυτώ συνδικαλιστές που συγκροτούν τις πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, έχουν να παρουσιάσουν πλούσιο έργο πίσω τους. Πρόκειται για συνδικαλιστές, οι οποίοι «άνθισαν» και «καρποφόρησαν» την περίοδο κατά την οποία οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - με μοχλό τις ΔΕΚΟ - επιχείρησαν να ελέγξουν ασφυκτικά το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας. Επιδίωξη η οποία προωθήθηκε και μέσα από τη δημιουργία μιας ομάδας... εκλεκτών συνδικαλιστών, μίας εργατικής αριστοκρατίας, ξεκομμένης και ενάντιας στα ευρύτερα ταξικά συμφέροντα που - υποτίθεται - ότι πρέπει να υπερασπίζει. Ηταν ακριβώς η περίοδος κατά την οποία οι «πράσινες κλαδικές», είχαν αναλάβει ρόλο τροχονόμου στις προσλήψεις προσωπικού. Αν ήθελες να προσληφθείς, έπρεπε να περάσεις από τον αρμόδιο «κλαδικάρχη», είτε αφορούσε πρόσληψη σε κρατική τράπεζα, είτε στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ κλπ. Με άλλα λόγια, τους είχαν παραχωρήσει μέρος της νομής της ευρύτερης κρατικής εξουσίας. Εχουμε τη δημιουργία μιας γραφειοκρατικής συνδικαλιστικής ηγεσίας, πλήρως αποκομμένης από τις ανάγκες των εργαζομένων, η οποία, λειτουργώντας περίπου σαν τμήμα του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού, προωθούσε τις εκάστοτε κυβερνητικές και κομματικές επιδιώξεις.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι στις επαφές που είχαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με την ηγεσία του ΣΕΒ, φρόντιζαν πάντα να τους υπενθυμίζουν, ότι ήταν το κόμμα εκείνο που μπορούσε να διασφαλίσει την «εργασιακή ειρήνη» - μέσω του ελέγχου της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ - κάτι βέβαια που δεν μπορούσε να εγγυηθεί η ΝΔ... Βρισκόμαστε ακριβώς στην εποχή όπου ενισχύεται η επιχείρηση εξαχρείωσης, εξαγοράς και μαζικής αλλοτρίωσης συνειδήσεων στο συνδικαλιστικό κίνημα. Των διεργασιών αυτών υπήρξε «παιδί» ο κ. Πολυζωγόπουλος, αλλά και ο κ. Πρωτόπαππας, ο κ. Μανιάτης του ΟΤΕ, ο κ. Πιπεργιάς της ΔΕΗ, και πληθώρα άλλων κυβερνητικών συνδικαλιστών. Οι διεργασίες αυτές δεν περιορίστηκαν σε επίπεδο διαχείρισης, αλλά είχαν πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις.

Από την άποψη αυτή είναι χαρακτηριστικό, ότι οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, όχι απλώς στήριξαν, αλλά αποτέλεσαν το οπλισμένο μακρύ χέρι του «εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος» που ξεκίνησε με την άνοδο του Κ. Σημίτη στην κυβερνητική και κομματική εξουσία το 1996. Ηταν ακριβώς οι άνθρωποι πάνω στους οποίους στηρίχτηκε ο Σημίτης για να προωθήσει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στη χώρα μας. Οι ίδιοι συνέδεσαν το όνομά τους με ορισμένες από τις πιο μαύρες σελίδες του συνδικαλιστικού κινήματος. Οχι μόνο προώθησαν τις πολιτικές ταξικής συνεργασίας μέσα από τους περιβόητους «κοινωνικούς διαλόγους», αλλά πρωτοστάτησαν για την επίτευξη του «εθνικού» στόχου ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Υπήρξαν εγγυητές των προγραμμάτων λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, των αντεργατικών παρεμβάσεων στο Ασφαλιστικό και της απρόσκοπτης καπιταλιστικής κερδοφορίας, η οποία βρισκόταν σε ανοδική πορεία από το 1995, ως ένθερμοι οπαδοί στην πράξη της προώθησης της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή της ενίσχυσης των επιχειρήσεων.

Μνημειώδης θα μείνει ο ρόλος τους στην ιδιωτικοποίηση της Ιονικής - ειδικά των Πολυζωγόπουλου, Πρωτόπαππα και Κουσελά - όταν, λειτουργώντας σαν κοινοί απεργοσπάστες, υπονόμευσαν εκ των έσω τον απεργιακό αγώνα των εργαζομένων της Τράπεζας, με τη δημιουργία απεργοσπαστικού σωματείου. Πρόκειται μόνο για ελάχιστες αναφορές από την... πλούσια δράση του Πολυζωγόπουλου και της ομάδας που έχει αναρριχηθεί στη συνδικαλιστική ηγεσία της χώρας, τελευταίο «επίτευγμα» της οποίας είναι η υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης της ντροπής.