Οι εταίροι του ΝΑΤΟ, σε μια επίδειξη υποκρισίας, καλούν το Ιράν να αποδείξει ότι «δεν είναι ελέφαντας» και αφού αυτό είναι αδύνατον, στρώνουν το έδαφος για την επιβολή κυρώσεων, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής επίθεσης.

Φυσικά, το τελευταίο που μπορεί να περιμένει κανείς από τους ιμπεριαλιστές της ΝΑΤΟικής συμμορίας είναι ο σεβασμός του δικαίου. Από τέλη της δεκαετίας του '80 δίκαιο γι' αυτούς είναι μόνο το «δίκαιο» του ισχυροτέρου, δηλαδή το δικό τους. Για άλλη μια φορά μέσα σ' αυτά τα 15 χρόνια οι λαοί καλούνται να αναλογιστούν το ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου στη διατήρηση της ειρήνης.

Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να κρύψει την ταύτισή της με την πολιτική των ΗΠΑ, πίσω από τη θέση για λύση «με διπλωματικά μέσα», είτε επικαλούμενη την «κοινή ευρωπαϊκή θέση».

Οσον αφορά τα περί «κοινής ευρωπαϊκής θέσης», όλοι θυμούνται πού κατέληξαν οι «επιφυλάξεις» και οι «αντιρρήσεις» των κυβερνήσεων της Γαλλίας και της Γερμανίας για το Ιράκ. Οχι μόνο στην ανοχή, αλλά και στη συνδρομή στο έργο των κατοχικών δυνάμεων. Στην περίπτωση του Ιράν, μάλιστα, η «ευρωπαϊκή θέση» δεν μπορεί να σταθεί ούτε ως φύλλο συκής, αφού το Παρίσι εμφανίζεται ήδη «βασιλικότερο του βασιλέως».