Τελικά, αυτό που σοκάρει περισσότερο από την υπόθεση του χαμού του μικρού Αλεξ στη Βέροια, είναι το αντιδραστικό παραλήρημα που ξετυλίγεται από την πρώτη στιγμή που αποκαλύφθηκε η υπόθεση. Τα επιχειρήματά τους; «Παιδιά χωρισμένων γονιών», «παιδιά που τα άφηναν οι γονείς τους μόνα τους», «ήταν ζωηρά και επιθετικά και δε συγκρατήθηκαν από κανέναν», «μεγάλωσαν στο περιθώριο μιας επαρχιακής πόλης», «έπρεπε να τα συλλάβουν», «αν πήγαιναν σε ιδιωτικό σχολείο που έχει ψυχολόγους θα τα είχαν προλάβει», «γεννημένοι εγκληματίες»...

Αντιλήψεις αντιδραστικές, «φασίζουσες». Διαπιστώσεις που τελικά οδηγούν στην ενοχοποίηση κάθε φυσιολογικής δράσης ενός οποιουδήποτε παιδιού, που μπορεί να φωνάζει λίγο περισσότερο από τα άλλα ή που θέλει να ενταχθεί μέσα σε μια ομάδα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λένε τούτες τις μέρες ότι στην πρώτη περίπτωση το παιδί πρέπει να ελεγχθεί από ψυχολόγο, στη δεύτερη ότι ανήκει ντε και καλά σε συμμορία και πρέπει η αστυνομία να αναλάβει δράση για τα «παιδιά - εγκληματίες»...

Ακόμη περισσότερο, ρίχνουν σκόπιμα τις ευθύνες στις «εργαζόμενες μάνες», καταδικάζοντας το γεγονός ότι δουλεύουν, καλλιεργώντας αντιδραστικές αντιλήψεις ως προς αυτό για να συγκαλύψουν τις κοινωνικές αιτίες. Το ίδιο κάνουν προβάλλοντας και το περί «χωρισμένων γονιών». Για τα πάντα φταίει η οικογένεια. Προκειμένου να «βγει λάδι» το κοινωνικό σύστημα. Την ανάλυση και την παρουσίαση του θέματος τη χειρίζεται το ίδιο το σύστημα που γεννά περιστατικά όπως αυτό με τον Αλεξ. Μήπως λοιπόν θα ανέλυαν τα πραγματικά κοινωνικά αίτια; Θα έλεγαν για τις ευθύνες που έχει η αστική κοινωνία; Υπόθεσή της είναι, τόσο το σχολείο όσο και οι άλλες παιδαγωγικές δραστηριότητες. Και αυτή η ταξική κοινωνία δεν είναι απλώς αδιάφορη. Είναι εχθρική.

Οι επιστήμονες που επιχειρούν να αναλύσουν το φαινόμενο από ταξική σκοπιά είναι ξεκάθαροι. Μιλούν για το μικρόβιο της «ανταγωνιστικότητας» που ποτίζει κάθε κύτταρο από τα πρώτα παιδικά χρόνια. Μιλούν για ένα σχολείο που αντί να αναπτύσσει τη συλλογικότητα, οδηγεί τα παιδιά στην περιθωριοποίηση και μερικές φορές και στις «συμμορίες». Μεσολαβεί βέβαια και το υπόλοιπο οπλοστάσιο της άρχουσας τάξης. Τα τηλεοπτικά δίκτυα που προβάλλουν 1.846 πράξεις βίας σε διάστημα 18 ωρών (έρευνα περιοδικού «TV Guide»). Εταιρίες που κατασκευάζουν και «ρίχνουν» παιχνίδι στο ίντερνετ με τίτλο: «Η ζωή ενός εγκληματία» («Ρ» 24-25/12/2005). Μεγάλοι πολυεθνικοί όμιλοι παραγωγής τηλεπαιχνιδιών που τα εκπαιδεύουν στο να καταδίδουν live... Που τους βομβαρδίζουν με το μήνυμα «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τα παιδιά - λένε οι επιστήμονες - μεγαλώνουν και ζουν μέσα σε αυτή τη βία. Και ταυτίζονται με αυτό ακριβώς που φοβούνται. Δηλαδή, τη βία.

Η ίδια η καπιταλιστική κοινωνία παραδίδει μαθήματα βίας στα παιδιά. Δημιουργεί: 640 εκατομμύρια παιδιά χωρίς στέγη, 400 εκατομμύρια παιδιά χωρίς δυνατότητα να πιουν νερό, 260 εκατομμύρια παιδιά δούλους των αφεντικών που τα εκμεταλλεύονται σκληρά, 140 εκατομμύρια παιδιά αναλφάβητα, 90 εκατομμύρια παιδιά χωρίς φαγητό, 20 εκατομμύρια παιδιά πρόσφυγες (στοιχεία UNICEF 2005). Για σκεφτείτε. Μήπως, όλοι αυτοί που εμφανίζονται να αναλύουν, να διοχετεύουν ειδήσεις, αυτοί που χειρίζονται το θέμα, στο βάθος, προτιμούν να βλέπουν πιτσιρίκια να σκοτώνονται μεταξύ τους από το να τα βλέπουν όλα μαζί να αμφισβητούν, να εξεγείρονται και να παλεύουν να ανατρέψουν ό,τι τους στερεί τη ζωή;..