Δύο βδομάδες μετά τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές συνεχίζονται τα σχόλια, τα συμπεράσματα και οι εκτιμήσεις για τα εκλογικά αποτελέσματα. Ετσι, ανάμεσα στ' άλλα, διάφοροι σχολιαστές, όπως λένε οι ίδιοι από το χώρο της «αριστεράς», εκτιμούν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα αναδεικνύει την ανάγκη ανασύνθεσης της «αριστεράς», μέσω της ενότητάς της σαν απαραίτητης προϋπόθεσης για «να μπει στο παιχνίδι» - η «αριστερά», εννοείται - και να δει τα εκλογικά της ποσοστά να εκτοξεύονται. Είναι η άποψη που θεωρεί πως η «αριστερά» πρέπει να παίξει στο «παιχνίδι της διαχείρισης», αυτή τη στρατηγική προβάλλουν, και αν ενωθεί, (ανασυντεθεί), θα κερδίσει μεγάλα εκλογικά ποσοστά, αλλά γι' αυτό το σκοπό. Εδώ αναφέρονται στο ΚΚΕ που έχει πολιτική ρήξης και ανατροπής.

Η άποψη αυτή δεν είναι νέα. Αλλά και όπου έχει εφαρμοστεί δεν επιβεβαιώνεται. Για παράδειγμα, έχουμε παρακολουθήσει πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη, που θεώρησαν ότι με την «ανασύνθεση» και την «ανανέωση» θα λύνονταν τα προβλήματά τους, και τελικά, αντί να αναπτύσσονται, είδαμε να συρρικνώνονται τραγικά, σε σχέση με προηγούμενα, ακόμα και τα υψηλά ποσοστά της τάξης του 30% που έπαιρναν στις χώρες τους. Και στη Γαλλία, και στην Ιταλία και στην Ισπανία το ίδιο αποτέλεσμα είχε το εγχείρημα της «ανανέωσης» και η τελική πορεία κεντροαριστερών μεταλλάξεών τους. Το γεγονός αυτό αποσιωπάται από τους εγχώριους ένθερμους υποστηρικτές της «κεντροαριστεράς», που προβάλλουν τα μοντέλα αυτά ως παράδειγμα προς μίμηση και για την Ελλάδα.

Η πραγματικότητα απέδειξε πως η κεντροαριστερά δεν υπήρξε δύναμη φιλολαϊκή και απ' αυτή τη σκοπιά ανταγωνιστική της «δεξιάς». Συνέχισε την πολιτική της διαχείρισης εντός του πλαισίου της ενιαίας στρατηγικής του ιμπεριαλισμού, μη διστάζοντας σε αρκετές περιπτώσεις να αξιοποιήσει την πολύτιμη εμπειρία πολιτικών προσώπων προερχόμενων από την «κεντροδεξιά». Για παράδειγμα, ο κεντροαριστερός Ντ' Αλέμα στην Ιταλία διόρισε υπουργούς στην κυβέρνησή του, προερχόμενους από την «κεντροδεξιά». Τα έργα της «κεντροαριστεράς»; Ανατροπές σε ασφαλιστικά δικαιώματα και στο σύστημα πρόνοιας, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, περιορισμοί στα επιδόματα ανεργίας, περικοπές κοινωνικών δαπανών, πολιτική σκληρής λιτότητας, αντιαπεργιακή νομοθεσία και φυσικά ενεργός συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Το πρόβλημα για το λαό δεν είναι η ανασύνθεση της «αριστεράς». Το δικομματισμό δεν τον πολεμάς με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Αυτός τον θρέφει και τον γιγαντώνει. Η ενότητα του λαού, είναι το ζητούμενο και προϋπόθεση για την πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, στα μονοπώλια και στην ασκούμενη πολιτική που τα υπηρετεί. Αυτή η ενότητα δίνει δύναμη και αποτελεσματικότητα στη λαϊκή πάλη. Οσο για αυτούς που μιλούν για «αριστερή ανασύνθεση», ανεξαρτήτως προθέσεων, παίζουν ως συμπαίκτες στο παιχνίδι του συστήματος με τρόπαιο τα λαϊκά συμφέροντα.